Czy można rozwiązać umowę najmu zawartą na czas oznaczony

rozwiązać umowę najmu zawartą na czas oznaczony

Kodeks cywilny stanowi, że jeżeli czas trwania najmu jest oznaczony, to zarówno wynajmujący, jak i najemca mogą wypowiedzieć najem wyłącznie w wypadkach określonych w umowie (art. 673 § 3 k.c.). Ustalenie, czy umowę najmu zawartą na czas określony można przedterminowo rozwiązać należy zacząć od sprawdzenia w treści umowy najmu, czy strony umowy mają zagwarantowane prawo wcześniejszego wypowiedzenia umowy najmu. Jeśli umowa najmu nie zawiera zapisu umożliwiającego wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu to wypowiedzenie umowy przed pierwotnie ustalonym dniem jej zakończenia może okazać się niemożliwe. Brak zapisu uprawniającego wynajmującego do przedterminowego wypowiedzenia umowy może oznaczać, że mimo powiększającego się zadłużenia najemcy umowa najmu musi trwać.

Zdarzają się też wzory umów najmu na czas określony, które zawierają wadliwie skonstruowaną klauzulą wypowiedzenia. Jak powinna więc być skonstruowana skuteczna klauzula wypowiedzenia w umowie najmu na czas określony ?

Można rozwiązać umowę najmu zawartą na czas oznaczony, wystarczy, że umowa najmu zawiera zapis, iż wypowiedzenie jej będzie możliwe z „ważnych przyczyn”.

Ustalenie czy przyczyna, na którą powołuje się strona umowy najmu aby ją skutecznie rozwiązać jest przyczyną kwalifikującą się do ważnych przyczyn ostatecznie będzie należeć do sądu, przed którym toczyć się będzie sprawa o nieuzasadnione rozwiązanie umowy najmu. Tylko sąd jest w stanie dokonać oceny w sposób obiektywny czy przesłanki prowadzące do wypowiedzenia umowy najmu były faktycznie „ważnymi przyczynami”. Sąd oceniając przyczyny wypowiedzenia umowy będzie rozważał interesy obu stron umowy – tej, która wypowiedziała umowę (np.: wynajmującego) oraz tej, której wypowiedziano umowę najmu (np.: najemcy). Ważne będzie też ustalenie czy zawierając umowę najmu na czas określony strony dążyły do zawarcia stosunku prawnego o stabilnym charakterze.

Istotność wskazanej przez wypowiadającego przyczyny zależeć będzie od tego jak umowa najmu została skonstruowana oraz od subiektywnej oceny wypowiadającego. Powtarzając przykłady pojawiające się w orzecznictwie Sądu Najwyższego ważnym powodem prowadzącym do przedwczesnego rozwiązania umowy najmu może być pozbawienie najemcy lokalu dostępu do umówionej powierzchni magazynowej, a przyczyną niemieszczącą się w kategorii istotnych przyczyn, nieuzasadniających natychmiastowego rozwiązania umowy najmu będzie np. brak prądu w lokalu spowodowany krótkotrwałą awarią mediów.

Przykładem klauzuli umożliwiającej wypowiedzenie umowy najmu zawartej na czas określony będzie następujące postanowienie umowne: „Wynajmujący ma prawo wypowiedzieć umowę najmu z ważnych przyczyn, w tym w szczególności w przypadku, gdy najemca jest w zwłoce z zapłatą czynszu co najmniej za dwa pełne okresy płatności a wynajmujący uprzedził najemcę na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy, udzielając najemcy dodatkowego terminu miesięcznego do zapłaty zaległego czynszu i najemca w dodatkowym terminie miesięcznym nie zapłacił wynajmującemu zaległego czynszu.”.

 

Foto dzięki uprzejmości jscreationzs / freedigitalphotos.net

Zwolnienie przedsiębiorcy od kosztów sądowych

Zwolnienie przedsiębiorcy od kosztów sądowych

Przedsiębiorcy, tak jak inne strony postępowania cywilnego mogą uzyskać zwolnienie od kosztów sądowych. Sąd może zwolnić przedsiębiorcę od kosztów sądowych w całości lub w części, jeżeli
nie jest on w stanie ponieść tylko część tych kosztów.

Zwolnienie przedsiębiorcy od tych kosztów może polegać na zwolnieniu od poniesienia albo ułamkowej lub procentowej ich części, albo określonej ich kwoty, albo niektórych opłat lub wydatków. Zwolnienie przedsiębiorcy może też polegać na przyznaniu zwolnienia co do pewnej części roszczenia lub co do niektórych roszczeń dochodzonych łącznie; roszczenia te lub ich części sąd oznacza w postanowieniu o przyznaniu częściowego zwolnienia od kosztów sądowych. Przedsiębiorca częściowo zwolniony od kosztów sądowych obowiązana jest uiścić opłaty oraz ponieść wydatki w takiej wysokości, jaka nie jest objęta zwolnieniem przyznanym przez sąd. Przedsiębiorca może też być całkowicie zwolniony od kosztów sądowych.

Przedsiębiorca, który chce uzyskać zwolnienie od kosztów sądowych powinien zgłosić wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych na piśmie lub ustnie do protokołu w sądzie, w którym sprawa ma być wytoczona lub już się toczy.

Zgodnie z art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd może przyznać zwolnienie od kosztów sądowych przedsiębiorcy będącemu osobą prawną lub jednostką organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, jeżeli wykazała, że nie ma dostatecznych środków na ich uiszczenie. Przepisy nie określają w jaki sposób należy wykazać brak dostatecznych środków na ich uiszczenie. Przyjmuje się, że można w tym celu przedstawić sprawozdanie finansowe spółki, stan rachunków bankowych spółki, a także sporządzić wykaz majątku spółki. Postanowienie o zwolnieniu od kosztów sądowych musi być oparte o aktualną i realną, a nie hipotetyczną czy potencjalną, sytuację podmiotu wnoszącego o zwolnienie.

Brak dostatecznych środków na uiszczenie kosztów“, jak to stanowi art. 103 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jest pojęciem nieostrym. Praktyka sądowa w sprawach gospodarczych wypracowała pewne kryteria i wymagania przydatne przy rozstrzyganiu wniosków o zwolnienie od kosztów. Sądy oceniają możliwość uiszczenia kosztów sądowych na podstawie przedłożonych przez wnioskodawcę informacji statystycznych, zaświadczeń z urzędów skarbowych, sprawozdań finansowych i sprawozdań zarządu, raportów kasowych, wyciągów bankowych, itd.

Podstawową przesłanką zwolnienia od kosztów osoby prawnej jest wykazanie braku środków na pokrycie tych kosztów. Nie ma natomiast znaczenia dla oceny wniosku o zwolnienie z kosztów sądowych przeświadczenie strony składającej wniosek o zwolnienie z koszów o niecelowości uiszczenia wysokiego wpisu wobec małych szans wyegzekwowania zasądzonego świadczenia od pozwanego.

 

Foto dzięki uprzejmości graur razvan ionut / freedigitalphotos.net

Czy przedsiębiorca może odstąpić od umowy zawartej na odległość ?

odstąpić od umowy

Każdy, a w szczególności przedsiębiorca, musi czytać dokument, który ma podpisać. Nawet taki, który jest w formie elektronicznej. Ostatnio w Internecie pojawiło się oszustwo, które ma na celu poszkodowanie przedsiębiorców. W skrócie polega ono na tym, że na stronie internetowej wyświetla się okno z „Polityką cookies”, lecz faktycznie po przewinięciu na koniec okazuje się, iż jest to regulamin świadczenia usługi. Każdy kto kliknie – ok – zgadza się na treść regulaminu świadczenia usługi i od razu otrzymuje fakturę na kilkaset złotych. O szczegółach tego oszustwa można przeczytać w artykule – Jedno kliknięcie i płacisz kilkaset złotych. Uwaga na lege-artis.edu.pl!

Co może oszukany przedsiębiorca zrobić?

Nie może odstąpić od umowy powołując się na art. 7 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, bo te przepisy dotyczą jedynie konsumentów. Przedsiębiorca nie może się na przepisy tej ustawy powoływać, gdy zamierza zrezygnować z niekorzystnie zawartej umowy.

Jakie jest więc rozwiązanie tej przykrej sytuacji? Oszukany przedsiębiorca powinien oświadczyć osobie, która wprowadziła go w błąd, że korzystając z art. 84 k.c. oraz art. 86 k.c., uchyla się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli. Takie oświadczenie trzeba złożyć na piśmie, w terminie roku od jego wykrycia. Najlepiej jest wysłać takie oświadczenie pocztą poleconą za potwierdzeniem odbioru.

Oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych może brzmieć następująco:

Niżej podpisany(a) oświadczam, iż na podstawie art. 84 oraz art. 86 Kodeksu cywilnego uchylam się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w dniu …………………………………, zgadzając się na treść regulaminu opublikowanego na stronie …………………………………….. . Wskazuję, że w chwili składania oświadczenia woli działałem(łam) pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej, ponieważ mylnie i przez pomyłkę zgodziłam się na możliwość zapisania pliku cokies na moim komputerze a nie na treść ww. regulaminu.”.

Ponieważ przedsiębiorca działał pod wpływem błędu (np.: zamykał okno z informacją o „polityce cokies” a dalsza treść zawarta w tym oknie, niewidoczna dla czytającego mówiła o tym, że klikając przycisk „ok” użytkownik zgadza się na proponowany regulamin) to może się powołać na podjęcie decyzji pod wpływem istotnego błędu i uchylić się od skutków wyrażonej zgody na oszukańczą umowę. Ważne jest, że decyzja została podjęta pod wpływem błędu oraz to, że błąd był istotny. Jaki więc jest to „istotny błąd”? Zasadniczo, jest to taki błąd, gdy bez tego błędu racjonalnie działająca osoba nie złożyłby oświadczenia. W przedstawianym zaś przypadku (kliknięcie w „politykę cokies” skutkuje zgodą na oszukańczy regulamin) mamy do czynienia z celowym wprowadzeniem w błąd w celu wyłudzenia pieniędzy.

 

Foto dzięki uprzejmości FrameAngel / freedigitalphotos.net

Zwrot kosztów dojazdu świadka do sądu na rozprawę

Zwrot kosztów

W trakcie postępowania cywilnego strony procesu mogą dowodzić swoich twierdzeń za pomocą zeznań świadków. Osoba wezwana na świadka musi stawić się w sądzie. Konieczność stawienia się na rozprawie może wiązać się z koniecznością poniesienia kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania do siedziby sądu, zapłatą za hotel lub utratą zarobków za dzień w którym świadek zeznaje w sądzie. Czy świadek może liczyć na zwrot kosztów dojazdu, noclegu i utraconego zarobku?

Świadek może otrzymać zwrot poniesionych kosztów podróży – z miejsca jego zamieszkania do siedziby sądu. Koszty te muszą być rzetelnie udokumentowane, np.: biletami kolejowymi lub komunikacji miejskiej, fakturami za paliwo, jeśli świadek korzystał z przejazdu własnym samochodem.

Świadek może otrzymać zwrot poniesionych kosztów noclegu oraz utrzymania w miejscu wykonywania czynności sądowej. Także i te koszty muszą być prawidłowo udokumentowane – rachunkiem z hotelu.

Warto wiedzieć, iż przepisy regulujące zwrot kosztów poniesionych przez świadka przewidują górny limit, który ustalany jest zgodnie z przepisami dotyczącymi zwrotu kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Świadkowi przysługuje też zwrot utraconego zarobku lub dochodu. Wysokość utraconego zarobku lub dochodu do zwrotu ustala się jako wysokość przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. W przypadku świadka pozostającego w stosunku pracy przeciętny dzienny utracony zarobek oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop.

Górną granicę należności świadka stanowi w tym wypadku równowartość 4,6% kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa (w 2014 roku była to kwota 1 766,46 zł, czyli 81,26 zł za dzień). Utratę zarobku lub dochodu oraz ich wysokość świadek powinien należycie wykazać. Pomocne może być zaświadczenie z zakładu pracy o wysokości wynagrodzenia lub okazanie umowy o pracę.

Aby świadek otrzymał zwrot poniesionych kosztów musi we właściwym czasie złożyć sądowi wniosek o zwrot poniesionych kosztów. Wniosek o zwrot kosztów można złożyć albo po zakończeniu składania zeznań bezpośrednio do protokołu rozprawy (ustnie lub pisemnie) albo też najpóźniej w terminie trzech dni po rozprawie, na której świadek składał zeznania. Jeśli świadek nie złoży wniosku o zwrot kosztów w wyżej wskazanym terminie to bezpowrotnie traci prawo do ich otrzymania.

Warto wiedzieć, że jeśli na danym terminie świadek nie został przesłuchany mimo iż się na wezwanie stawił w sądzie także w takiej sytuacji świadkowi przysługuje zwrot kosztów.

W zasadzie zwrot kosztów jest wypłacany w kasie sądu w tym samym dniu, w którym świadek stawił się w sądzie i zażądał zwrotu kosztów. Zwrot kosztów może też być dokonany na wskazany przez świadka rachunek bankowy.

 

Foto dzięki uprzejmości luigi diamanti / freedigitalphotos.net