Prawnik w Piasecznie

Uporczywe niewpłacanie podatku

Niektórzy przedsiębiorcy twierdzą, że niepłacenie na czas podatków jest najprostszym i najtańszym na rynku kredytem. Jednakże w pakiecie z tym „kredytem” można narazić się na postępowanie karno-skarbowe. Wykroczenie skarbowe, polegające na uporczywym niewpłacaniu podatku (art. 57 kodeksu karno-skarbowego), jest jednym z najczęściej stawianych zarzutów w praktyce karno-skarbowej. Zasadniczo czyn ten popełniany jest w ten sposób, że sprawca składa deklaracje podatkowe, ale nie uiszcza w terminie ujawnionego w tej deklaracji podatku. Osobą, która może popełnić wykroczenie polegające na uporczywym niewpłacaniu podatku, będzie podatnik albo osoba odpowiedzialna za zajmowanie się sprawami gospodarczymi podatnika (art. 9 § 3 kodeksu karno-skarbowego). Osobą odpowiedzialną może też być wspólnik spółki cywilnej, który odpowiada za niewpłacony na czas podatek VAT obliczony od prowadzonej przez spółkę cywilną działalności gospodarczej.

Jednocześnie przepis zawarty w art. 57 kodeksu karno-skarbowego wzbudza najwięcej kontrowersji, ponieważ zawiera niedookreślone słowo – „uporczywy”. Nie każde niewpłacenie podatku będzie podlegało karze grzywny. Niewpłacanie podatku musi mieć charakter uporczywy.

Zdaniem komentatorów musi istnieć pewna powtarzalność zachowania sprawcy polegająca na tym, że kilkakrotnie nie wpłacił podatku w terminie. A więc jednorazowe niewpłacenie podatku w terminie nie powinno prowadzić do odpowiedzialności karno-skarbowej, choć w doktrynie prawa karnego są także w tej materii zdania odmienne. Wydaje się, iż pojęcie uporczywe należy zdefiniować jako stan podlagający na powtarzającym się niepłaceniu podatku w terminie oraz trwałe utrzymywanie się tego stanu niepłacenia podatku. Istotnym elementem jest też negatywny stosunek sprawcy do zapłaty podatku w terminie (umyślność w zamiarze bezpośrednim) – ten element musi być udowodniony przez oskarżyciela publicznego.

Momentem popełnienia czynu jest ostatni dzień na zapłatę podatku (np.: do każdego 25 miesiąca jeśli chodzi o VAT, itp.). Ustalenie tej daty jest bardzo istotne, gdy chcemy sprawdzić czy nie nastąpiło przedawnienie karalności czynu (art. 44 § 4 k.k.s.), a więc czy upłynęło 5 lat (lub 10 lat) od ostatniego dnia, w którym miał być zapłacony podatek. Na przykładzie – jeśli podatnik nie zapłacił podatku VAT za październik 2014 roku (termin płatności – 25 listopada) to karalność tego czynu zasadniczo przedawni się z 26 listopada 2019 roku (lub 26 listopada 2024 roku, gdy przedstawiono zarzuty konkretnej osobie).

Zapłata zaległości podatkowej przed wszczęciem postępowania w sprawie o wykroczenie skarbowe (przed datą wydania postanowienia o wszczęciu dochodzenia) umożliwia zastosowanie przez sąd karny odstąpienia od wymierzenia kary (art. 57 § 2 k.k.s.).

Foto dzięki uprzejmości sakhorn38 / freedigitalphotos.net

Dodatkowy opis i oszacowanie nieruchomości

Przy dokonaniu pierwszego opisu i oszacowania nieruchomości komornicy często korzystają z tzw. operatu szacunkowego nieruchomości. Zdarza się w praktyce, że operat szacunkowy nie uwzględnia wszystkich dokonanych obciążeń lub ulepszeń nieruchomości. A w trakcie prowadzonego postępowania egzekucyjnego dłużnikowi oraz wierzycielowi powinno zależeć na tym, aby suma oszacowania nieruchomości odpowiadała realnej, rynkowej wartości nieruchomości.

Z różnych powodów zdarza się, że od momentu dokonania opisu i oszacowania nieruchomości do wyznaczonego terminu licytacji upływa kilka-kilkanaście miesięcy. W tym czasie nieruchomość może być remontowana lub modernizowana – co wpłynie na zwiększenie się jej wartości rynkowej lub też mogą się zdarzyć sytuacje losowe – zniszczenie nieruchomości wskutek pożaru czy też powodzi, skutkujące obniżeniem się rynkowej wartości tej nieruchomości. Warto wiedzieć, że sam upływ czasu nie jest dostateczną przyczyną do żądania ponownego przeprowadzenia opisu i oszacowania nieruchomości, jeśli nie zaszły zmiany wpływające istotnie na wartość nieruchomości.

Decyzja czy przeprowadzić dodatkowy opis i oszacowanie nieruchomości należy wyłącznie do komornika. Jeśli komornik przychyli się do wniosku o przeprowadzenie nowego opisu i oszacowania nieruchomości to strona niezadowolona z tej decyzji może wnieść skargę na czynności komornika. Podobnie jest, gdy komornik nie zdecyduje się na dodatkowy opis i oszacowanie nieruchomości. Strona niezadowolona z takiej decyzji komornika może zwrócić się do sądu ze skargą na czynności komornika. Jeśli jednak sąd pierwszej instancji uzna, że skarga na komornika nie jest zasadna to na takie postanowienie sądu nie przysługuje już zażalenie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2013 r., III CZP 19/13).

Do złożenia wniosku o przeprowadzenie dodatkowego opisu i oszacowania nieruchomości dochodzi jedynie na wniosek wierzyciela lub dłużnika (art. 951 k.p.c.).

Praktyka wskazuje, że wniosek o przeprowadzenie dodatkowego opisu i oszacowania nieruchomości jest składany wyłącznie w celu przedłużenia egzekucji z nieruchomości.

Warto wiedzieć, że w sytuacji, gdy umorzono licytację nieruchomości dlatego, że nie było chętnych do jej licytowania na drugim terminie licytacyjnym to ponowne wszczęcie licytacji nieruchomości powinno wiązać się też i z nowym jej opisem i oszacowaniem.

Foto dzięki uprzejmości Evgeni Dinev / freedigitalphotos.net

Jak przejąć firmę po ojcu

Pokolenie pionierów przedsiębiorczości lat 90 ubiegłego wieku, jak wynika z mojej praktyki, robi się coraz bardziej zmęczone ciężką pracą i z chęcią przekazałoby stery przedsiębiorstwa młodszemu pokoleniu. Powstaje jednak pytanie – jak to mądrze zrobić? Jak przejąć prosperującą firmę po ojcu lub zapracowanej matce? Na co zwrócić uwagę?

Na początku, warto zastanowić się komu chcemy przekazać przedsiębiorstwo. Najczęściej wybierane są dwa modele – albo przygotowywanemu od lat do prowadzenia rodzinnego biznesu młodszemu pokoleniu (syn, córka, zięć, itp.) lub też zaufanemu pracownikowi, gdy młodsze pokolenie nie jest zainteresowane pracą w rodzinnej firmie.

Dla uproszczenia przyjmę, że przedsiębiorstwo jest prowadzone jako działalność gospodarcza osoby fizycznej oraz ma być przekazane komuś z najbliższej rodziny (synowi, córce).

Darowizna przedsiębiorstwa prowadzonego przez osobę fizyczną

Pierwszym rozwiązaniem, jakie jest stosowane w tego typu sytuacjach, to zawarcie umowy darowizny. W umowie darowizny darczyńca prowadzący przedsiębiorstwo zarobkowe zobowiązuje się do jego przekazania na określony w tej umowie dzień. Do umowy darowizny warto dołączyć przygotowane ad hoc sprawozdanie finansowe aby można było precyzyjnie określić, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa oraz jaka jest wartość rynkowa darowizny. Jest to istotne dla potrzeb m.in. taksy notarialnej oraz wysokości podatku od czynności cywilnoprawnych. Oczywiste jest, że przekazanie przedsiębiorstwa w drodze darowizny na rzecz dziecka nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie wyłączenia zawartego w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że przepisów tej ustawy o PIT nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Ale to wyłączenie z opodatkowania PIT-em dotyczy obdarowanego (syna, córki) a co z darczyńcą (ojcem, matką)? Otóż to wyłączenie nie obejmuje darczyńców.

A więc darowizna przedsiębiorstwa prowadzonego przez osobę fizyczną to, moim zdaniem, rozwiązanie ryzykowne podatkowo dla darczyńcy. Dlaczego?

Dlatego, że powstaną niekorzystne konsekwencje podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych. Po pierwsze, darczyńca przekazując nieodpłatnie całe przedsiębiorstwo powinien skorygować koszty uzyskania przychodu, w tym w szczególności poniesione wydatki związane z zakupem np.: towarów do sprzedaży, które nie zostały sprzedane, lecz darowane (art. 22 ust. 1 ustawy o PIT). A więc darczyńca będzie miał większy podatek dochodowy do zapłacenia, po dokonaniu korekty kosztów uzyskania przychodów. Po drugie, mimo wyłączenia z opodatkowania samej czynności darowizny powstaną dla obdarowanego negatywne konsekwencje już po jej dokonaniu. Przykładowo, obdarowany nie będzie miał kosztów uzyskania przychodów od towarów, produktów, itp. które otrzymał w ramach darowanego przerdsiębiorstwa. A więc także obdarowany prowadząc przedsiębiorstwo zapłaci niepotrzebnie zawyżony podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż będzie miał zawyżony dochód ze względu na mniejsze koszty uzyskania przychodów. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują szczególnej regulacji w stosunku do towarów, produktów, stanów magazynowych, itp. pozwalającej ustalić, podobnie jak to jest przy środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych, jaka wartość może być uznana jako podatkowy koszt uzyskania przychodu (art. 22g ust. 15 ustawy o PIT).

Wniesienie aportem przedsiębiorstwa do spółki z o.o.

Drugim rozwiązaniem, eliminującym opisane powyżej niekorzystne konsekwencje w podatku dochodowym od osób fizycznych, jest założenie spółki z o.o. (koszty samodzielnego założenia spółki z o.o. są wyszczególnione tutaj: Jakie są koszty założenia spółki z o.o.). Następnym krokiem będzie podjęcie uchwały zgromadzenia wspólników o wniesieniu na kapitał zakładowy i kapitał zapasowy przedsiębiorstwa prowadzonego przez osobę fizyczną. Po dokonaniu aportu przedsiębiorstwa do spółki z o.o. w działalności gospodarczej osoby fizycznej zamiast przedsiębiorstwa pojawią się udziały w spółce z o.o. Na tym etapie można rozważyć likwidację działalności gospodarczej osoby fizycznej oraz po przeprowadzeniu likwidacji przekazanie udziałów w spółce z o.o. „następnemu pokoleniu”. To rozwiązanie pozwala na stopniowe przekazywanie zarządzania nad działającym przedsiębiorstwem (zmiany w zarządzie spółki z o.o., zbywanie udziałów w spółce z o.o. rozłożone w dłuższym okresie czasu). Wariantem tego rozwiązania może być przekształcenie formy prowadzonej działalności gospodarczej w jednoosobową spółkę kapitałową (art. 551 § 5 k.s.h.).

Foto dzięki uprzejmości Ambro / freedigitalphotos.net

Prawo do spadku po rozwiedzionym rodzicu

Jakie prawa przysługują dziecku z pierwszego małżeństwa po śmierci rozwiedzionego rodzica? Czy przysługuje mu prawo do spadku po rozwiedzionym rodzicu? Na takie pytania trzeba odpowiedzieć, że zasadniczo dziecku przysługują określone prawa do spadku (lub zachowku) po rozwiedzionym rodzicu.

Jednakże zacząć należy od ustalenia czy dziecko utrzymywało jakiekolwiek kontakty ze swoim rodzicem. Często się zdarza, iż dziecko nie utrzymuje żadnych kontaktów z rodzicem, który doprowadził do rozpadu małżeństwa rodziców. Może też się zdarzyć, że dopiero w jakiś czas po śmierci dziecko dowiaduje się o tym, że rodzic nie żyje. Moment otrzymania informacji o śmierci rodzica jest bardzo istotny dla takiego dziecka, gdyż od tego dnia, w którym dowiedział się o tym, że rodzic nie żyje biegnie 6 miesięczny termin na zdecydowanie czy dziecko: (1) przyjmuje spadek wprost, (2) przyjmuje spadek z dobrodziejstwem inwentarza, albo (3) odrzuca spadek. O tych trzech możliwościach pisałem we wpisach nt.: Przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza oraz Oświadczenie o odrzuceniu spadku.

Warto więc na tym etapie dowiedzieć się co wchodzi w skład masy spadkowej po zmarłym rodzicu. Jeśli są też długi to należy rozważyć czy nie lepiej przyjąć spadek z dobrodziejstwem inwentarza albo nawet i odrzucić spadek.

Następną sprawą jest to czy dziecko będzie dziedziczyć ustawowo czy też na podstawie testamentu.

Czy zmarła osoba pozostawiła testament można wstępnie ustalić korzystając z Notarialnego Rejestru Testamentów. W tym rejestrze są ujawnione testamenty sporządzone w biurze notarialnym, gdy osoba sporządzająca ten testament zażyczyła sobie wpisania testamentu do tego rejestru. Jednakże osoba zmarła mogła pozostawić nie tylko testament notarialny, ale też i testament pisemny (spisany ręcznie, z datą i podpisem) albo też ustnie w obecności dwóch świadków przed wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta, starosty, marszałka województwa, sekretarza powiatu albo gminy lub kierownika urzędu stanu cywilnego). Jeśli osoba zmarła pozostawiła testament i nie uwzględniła w nim dziecka z pierwszego małżeństwa to i tak temu dziecku przysługuje prawo do zachowku. Prawo do zachowku oznacza zaś to, że takie dziecko ma prawo żądać 2/3 lub połowy tego co by temu dziecku przypadało, gdyby nie istniał testament.

Jeśli zmarła osoba nie pozostawiła testamentu to każde dziecko, niezależnie od tego czy pochodzi z pierwszego, czy też z następnego małżeństwa będzie dziedziczyło ustawowo razem z małżonkiem i pozostałymi dziećmi w częściach równych, z zastrzeżeniem, że udział małżonka nie może być mniejsza niż ¼ spadku.

Foto dzięki uprzejmości tiverylucky / freedigitalphotos.net

Interpretacje podatkowe

Wiadomo, że w polskie przepisy podatkowe co roku są zmieniane. Zasadniczo corocznie wprowadzane zmiany są istotne dla potencjalnych podatników. Dlatego też osoba, która nie zajmuje się zawodowo prawem podatkowym może mieć trudności w ustaleniu swoich praw i obowiązków jako podatnik. Co więcej, ze względu na duży stopień skomplikowania i szczegółowości regulacji podatkowych często zdarzają się sytuacje, że podatnik, mimo najlepszych chęci nie wie, jak ma się zachować i jakie obowiązki lub prawa mu przysługują.

Pierwszym wyjściem z tej sytuacji jest możliwość skorzystania z infolinii Krajowej Informacji Podatkowej. Na infolinii Krajowej Informacji Podatkowej pracują osoby znające poszczególne zagadnienia podatkowe (np.: podatek dochodowy od osób fizycznych, podatek dochodowy od osób prawnych, podatek od towarów i usług, podatek od czynności cywilnoprawnych, itp.) i umiejące prosto i rzeczowo wyjaśnić sytuację podatkową pytającego.

Drugim sposobem na ustalenie jakie podatnik (płatnik, inkasent) ma obowiązki lub prawa jest złożenie wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji podatkowej. We wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji podatkowej podatnik musi wyczerpująco przedstawić zaistniały lub przyszły stan faktyczny oraz przedstawić własną interpretację przepisów prawa podatkowego. Można skorzystać z interaktywnego formularza wniosku o wydanie interpretacji podatkowej, istniejącego na stronie internetowej Krajowej Informacji Podatkowej.

Nad złożeniem takiego wniosku należy się w szczególności zastanowić, gdy chcemy dokonać znacznej transakcji (np.: sprzedaży mieszkania, zakupu działki budowlanej), która potencjalnie może skutkować powstaniem znacznych, jeśli chodzi o kwotę, zobowiązań podatkowych. Przed przygotowaniem wniosku o wydanie interpretacji podatkowej warto też zapoznać się z już wydanymi interpretacjami podatkowymi w podobnych sprawach. Do tego służy wyszukiwarka wydanych interpretacji podatkowych. Korzystając z tej wyszukiwarki możemy w szybki sposób znaleźć interpretacje wydane w podobnym stanie faktycznym i prawnym. Warto też sprawdzić inną wyszukiwarkę – orzeczeń sądów administracyjnych. Jeśli okaże się, że interpretacje wydawane przez Ministra Finansów nie są korzystne dla podatnika to może okazać się, iż w podobnych sprawach sądy administracyjne uchylały niekorzystne interpretacje podatkowe i same wyrażały opinię co do danej sprawy.

Mając już sprawdzone stanowisko organów podatkowych oraz sądów administracyjnych można przystąpić w sprawie, która wciąż budzi wątpliwości podatnika do złożenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej.

Warto wiedzieć, że otrzymanie przychylnej interpretacji podatkowej oznacza, że podatnik, który zastosował się do tej interpretacji, nie może być pociągnięty do odpowiedzialności karno-skarbowej. W sytuacji kontroli skarbowej lub podatkowej, która zakończy się niekorzystną dla podatnika decyzją podatkową nie mogą być podatnikowi naliczone odsetki za zwłokę a nawet w sytuacjach szczególnych podatnik może być zwolniony z konieczności zapłaty podatku (art. 14k i art. 14m Ordynacji podatkowej).

Warto wiedzieć, iż opłata za złożenie wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej wynosi 40 zł od każdego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku.

Interpretacja podatkowa w praktyce wydawana jest w terminie 3-4 miesięcy od złożenia wniosku.

Foto dzięki uprzejmości xedos4 / freedigitalphotos.net

Wyrok zaoczny

Wyrok zaoczny wydawany jest najczęściej w sytuacji, gdy pozwany mimo doręczenia mu pozwu i zawiadomienia o rozprawie, nie odpowie na żądania powoda w odpowiedzi na pozew i nie stawi się w sądzie na pierwszej rozprawie a stanowisko powoda opisane w pozwie (m.in. dołączone dowody) nie budzi większych zastrzeżeń sądu, w tym co do ich prawdziwości. Przed wydaniem wyroku zaocznego sąd nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz jedynie weryfikację stanowiska powoda. Po wydaniu wyroku zaocznego sąd przesyła odpis wyroku zaocznego obu stronom – powodowi (czyli stronie, która złożyła pozew i np.: zażądała od pozwanego zapłaty) oraz pozwanemu (czyli osobie, od której powód żąda określonego zachowania, np.: dokonania zapłaty).

Pozwany otrzymując wyrok zaoczny może:

(1) wykonać to, co jest wskazane w wyroku zaocznym (np.: zapłacić powodowi żądaną przez niego kwotę);

(2) złożyć sprzeciw od wyroku zaocznego, w terminie dwóch tygodni od otrzymania przesyłki sądowej zawierającej ten wyrok.

Do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego należy się dobrze przygotować, ponieważ sprzeciw oprócz tego, że musi spełniać szereg wymogów formalnych wynikających z art. 126 i następnych k.p.c. to powinien też zawierać zarzuty przeciwko żądaniu pozwu oraz przedstawić fakty i dowody na poparcie podnoszonych przez pozwanego zarzutów. Jak pozwany może bronić się w trakcie procesu cywilnego opisałem we wpisie – Jak bronić się w sądzie cywilnym. Tam też wyjaśniam co to są zarzuty procesowe. Pozwany może też przeciwko powodowi wytoczyć powództwo wzajemne (np.: powód żąda zapłaty ceny a sam jest winny pozwanemu zwrot pożyczki).

Należy pamiętać, że wyrok zaoczny otrzymuje z urzędu rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.), a więc wyrok taki, mimo że nie jest orzeczeniem prawomocnym, stanowi tytuł egzekucyjny (art. 777 § 1 pkt 1 k.p.c.). Powód więc może, po otrzymaniu wyroku zaocznego, zażądać nadania mu klauzuli wykonalności na wyroku zaocznym i przekazać taki wyrok komornikowi z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Dlatego też w sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwany powinien zażądać, aby sąd zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu. Oczywiście żądanie takie pozwany musi odpowiednio uzasadnić, np.: wskazując, że jego nieobecność na rozprawie była niezawiniona (choroba, wypadek losowy, itp.).

Warto pamiętać, iż sprzeciw trzeba opłacić opłatą sądową. Zasadą jest, że od sprzeciwu sąd pobiera połowę należnej w sprawie opłaty, zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Jeśli pozwany nie opłaci prawidłowo sprzeciwu to sąd wezwie go do uiszczenia wpłaty w terminie tygodniowym pod rygorem odrzucenia nieopłaconego sprzeciwu przez sąd.

Foto dzięki uprzejmości Marc Aert / freedigitalphotos.net

Odwołanie od decyzji podatkowej

Z decyzją podatkową wydaną przez organ podatkowy pierwszej instancji (np.: naczelnika urzędu skarbowego, wójta, burmistrza, prezydenta) nie trzeba się zgadzać. Od każdej decyzji można się odwołać. Najczęstszymi podstawami prowadzącymi do złożenia odwołania od decyzji podatkowej są: błędy popełnione przez organ podatkowy w trakcie postępowania podatkowego (np.: w sposób niepełny zgromadzony materiał dowodowy), nieprawidłowo zastosowane przepisy (np.: nie uwzględniono zwolnienia podatkowego, nie uznano jako koszt podatkowy wydatku, który kwalifikuje się jako podatkowy koszt uzyskania przychodów) lub nawet formalne błędy samej decyzji podatkowej (nieprawidłowe nazwisko podatnika).

Odwołanie od decyzji podatkowej może złożyć jedynie adresat tej decyzji (np.: podatnik). Odwołanie od decyzji podatkowego może też być przygotowane przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata, radcę prawnego lub doradcę podatkowego, gdyż doświadczony pełnomocnik łatwiej zauważy wszelkie błędy popełnione przez organ pierwszej instancji.

Bardzo ważne jest zachowanie terminu na złożenie odwołania od decyzji podatkowej. Odwołanie wnosi się w terminie 14 dni licząc od dnia doręczenia podatnikowi decyzji. Zdarzają się sytuacje, że podatnik przegapi termin na złożenie odwołania od decyzji podatkowej. Jeśli stało się to bez jego winy to może złożyć wniosek o jego przywrócenie. We wniosku trzeba przedstawić przyczynę niewysłania odwołania w terminie 14 dni od otrzymania decyzji – może to być choroba podatnika, itp. Wniosek o przywrócenie terminu składa się w terminie 7 dni od ustania przyczyny uniemożliwiającej podatnikowi złożenie odwołania. Wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu składa się samo odwołanie od decyzji podatkowej.

Trzeba pamiętać, że odwołanie od decyzji podatkowej wnosi się do organu odwoławczego za pośrednictwem organu pierwszej instancji, który wydał decyzję. Tak więc faktycznie odwołanie od decyzji wysyła się do organu podatkowego pierwszej instancji (np.: naczelnika urzędu skarbowego, wójta, burmistrza, prezydenta) a ten organ przekazuje odwołanie wraz z aktami sprawy do organu odwoławczego. Czasem zdarza się, że podatnik pomyli się i wyśle swoje odwołanie bezpośrednio do organu odwoławczego. Jeśli odwołanie przesłane niewłaściwemu organowi zostało złożone w terminie 14 dni to „niewłaściwy organ” ma obowiązek niezwłocznie przekazać nieprawidłowo zaadresowane odwołanie do organu, który wydał zaskarżoną decyzję.

Samo odwołanie musi: (1) wskazywać prawidłowe oznaczenie stron (organu, który wydał decyzję oraz podatnika, który skarży tę decyzję) oraz zawierać informację, od jakiej decyzji podatnik odwołuje się, (2) przedstawiać zarzuty przeciwko decyzji (np.: niezgromadzony materiał dowodowy, niewłaściwie zastosowany przepis prawa) oraz (3) zawierać żądanie podatnika (np.: uchylenia decyzji organu pierwszej instancji). W uzasadnieniu do odwołania podatnik powinien wyjaśnić swoje stanowisko oraz przedstawić dowody na jego poparcie. Odwołanie musi być własnoręcznie podpisane przez podatnika lub jego pełnomocnika.

Warto wiedzieć, że organ odwoławczy w zasadzie nie może wydać nowej decyzji, która byłaby bardziej niekorzystna od decyzji organu pierwszej instancji (art. 234 Ordynacji podatkowej: Organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny.). Warto też wiedzieć, że podatnik ma prawo, do czasu wydania decyzji przez organ odwoławczy, cofnąć złożone odwołanie.

Foto dzięki uprzejmości ponsulak / freedigitalphotos.net