Zdarzają się dłużnicy, którzy za punkt honoru stawiają sobie wykorzystanie wszystkich znanych im sposobów na uniemożliwienie wierzycielowi prowadzenia egzekucji. Dłużnik świadomie nie płaci, gdy dokonuje nieuzasadnionych ekonomicznie transakcji dotyczących swego majątku. Najczęściej stosowanym przez dłużników sposobem na uniknięcie egzekucji jest świadome uszczuplanie swego majątku poprzez zbywanie go ze stratą osobom zaufanym, darowanie osobom najbliższym, pozorne obciążanie swojego majątku. Innym popularnym narzędziem wśród nierzetelnych przedsiębiorców jest tworzenie nowego podmiotu gospodarczego, na którego przenoszone są składniki majątku spółki, która mając zaległe zobowiązania celowo nie będzie ich realizowała. W praktyce dłużnicy stosują też wybiórcze spłacanie wierzycieli – szkodząc tym, którzy nie upominają się o realizację wymaganych zobowiązań a zaspakajając tych, co stanowczo walczą o swoje pieniądze.
Wszystkie powyżej opisane pomysły dłużników na ucieczkę z majątkiem, mogą prowadzić do odpowiedzialności karnej (art. 300-302 kodeksu karnego). Dlatego też mając przekonywujące dowody na powyżej opisane czyny wierzyciel powinien zwrócić się do organów ścigania z wnioskiem zawiadamiającym o możliwości popełnienia jednego z przestępstw dłużniczych.
W ramach prowadzonego postępowania karnego wierzyciel będący poszkodowanym może zawnioskować o orzeczeniu wobec dłużnika zakazu zajmowania określonego stanowiska, wykonywania zawodu czy prowadzenia określonej działalności gospodarczej (art. 39 pkt 2 kodeksu karnego) lub o nałożeniu na dłużnika obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 39 pkt 5 kodeksu karnego).
Należy zauważyć, że po złożeniu wniosku przez wierzyciela o zobowiązaniu dłużnika do naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę sąd karny musi orzec, w przypadku skazania dłużnika, o tym obowiązku naprawienia szkody (zadośćuczynieniu doznanej krzywdy) przez dłużnika. Termin na złożenie takiego wniosku upływa w momencie zakończenia pierwszego przesłuchania poszkodowanego na rozprawie głównej (art. 49a k.p.k.).
Jeśli więc sąd karny skaże dłużnika i w wyroku karnym zobowiąże do naprawienia szkody, dłużnik będzie zobowiązany do niezwłocznego wykonania tego zobowiązania.
Sąd karny skazując dłużnika najczęściej zawiesi wykonanie orzeczonej wobec dłużnika kary pozbawienia wolności. Sąd karny może też uzależnić zawieszenie pozbawienia wolności od obowiązku naprawienia szkody przez skazanego dłużnika, na podstawie art. 72 § 2 kodeksu karnego. Nienaprawienie szkody naraża dłużnika na zarządzenie przez sąd karny wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności. A niewielu jest dłużników na tyle zdeterminowanych w niepłaceniu swych zobowiązań by ryzykować pozbawieniem wolności.
foto dzięki uprzejmości David Castello Dominici/ freedigitalphotos.net
You must be logged in to post a comment.