adwokat z urzędu Archives - Strona 4 z 4

Odwołanie od decyzji podatkowej

Z decyzją podatkową wydaną przez organ podatkowy pierwszej instancji (np.: naczelnika urzędu skarbowego, wójta, burmistrza, prezydenta) nie trzeba się zgadzać. Od każdej decyzji można się odwołać. Najczęstszymi podstawami prowadzącymi do złożenia odwołania od decyzji podatkowej są: błędy popełnione przez organ podatkowy w trakcie postępowania podatkowego (np.: w sposób niepełny zgromadzony materiał dowodowy), nieprawidłowo zastosowane przepisy (np.: nie uwzględniono zwolnienia podatkowego, nie uznano jako koszt podatkowy wydatku, który kwalifikuje się jako podatkowy koszt uzyskania przychodów) lub nawet formalne błędy samej decyzji podatkowej (nieprawidłowe nazwisko podatnika).

Odwołanie od decyzji podatkowej może złożyć jedynie adresat tej decyzji (np.: podatnik). Odwołanie od decyzji podatkowego może też być przygotowane przez profesjonalnego pełnomocnika – adwokata, radcę prawnego lub doradcę podatkowego, gdyż doświadczony pełnomocnik łatwiej zauważy wszelkie błędy popełnione przez organ pierwszej instancji.

Bardzo ważne jest zachowanie terminu na złożenie odwołania od decyzji podatkowej. Odwołanie wnosi się w terminie 14 dni licząc od dnia doręczenia podatnikowi decyzji. Zdarzają się sytuacje, że podatnik przegapi termin na złożenie odwołania od decyzji podatkowej. Jeśli stało się to bez jego winy to może złożyć wniosek o jego przywrócenie. We wniosku trzeba przedstawić przyczynę niewysłania odwołania w terminie 14 dni od otrzymania decyzji – może to być choroba podatnika, itp. Wniosek o przywrócenie terminu składa się w terminie 7 dni od ustania przyczyny uniemożliwiającej podatnikowi złożenie odwołania. Wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu składa się samo odwołanie od decyzji podatkowej.

Trzeba pamiętać, że odwołanie od decyzji podatkowej wnosi się do organu odwoławczego za pośrednictwem organu pierwszej instancji, który wydał decyzję. Tak więc faktycznie odwołanie od decyzji wysyła się do organu podatkowego pierwszej instancji (np.: naczelnika urzędu skarbowego, wójta, burmistrza, prezydenta) a ten organ przekazuje odwołanie wraz z aktami sprawy do organu odwoławczego. Czasem zdarza się, że podatnik pomyli się i wyśle swoje odwołanie bezpośrednio do organu odwoławczego. Jeśli odwołanie przesłane niewłaściwemu organowi zostało złożone w terminie 14 dni to „niewłaściwy organ” ma obowiązek niezwłocznie przekazać nieprawidłowo zaadresowane odwołanie do organu, który wydał zaskarżoną decyzję.

Samo odwołanie musi: (1) wskazywać prawidłowe oznaczenie stron (organu, który wydał decyzję oraz podatnika, który skarży tę decyzję) oraz zawierać informację, od jakiej decyzji podatnik odwołuje się, (2) przedstawiać zarzuty przeciwko decyzji (np.: niezgromadzony materiał dowodowy, niewłaściwie zastosowany przepis prawa) oraz (3) zawierać żądanie podatnika (np.: uchylenia decyzji organu pierwszej instancji). W uzasadnieniu do odwołania podatnik powinien wyjaśnić swoje stanowisko oraz przedstawić dowody na jego poparcie. Odwołanie musi być własnoręcznie podpisane przez podatnika lub jego pełnomocnika.

Warto wiedzieć, że organ odwoławczy w zasadzie nie może wydać nowej decyzji, która byłaby bardziej niekorzystna od decyzji organu pierwszej instancji (art. 234 Ordynacji podatkowej: Organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny.). Warto też wiedzieć, że podatnik ma prawo, do czasu wydania decyzji przez organ odwoławczy, cofnąć złożone odwołanie.

Foto dzięki uprzejmości ponsulak / freedigitalphotos.net

Wynagrodzenie adwokata z urzędu

Osoba, która znajduje się w trudnej materialnie sytuacji, może poprosić sąd, w którym toczy się jej sprawa, o wyznaczenie jej adwokata z urzędu. Więcej informacji o wyznaczeniu adwokata z urzędu można znaleźć we wpisie – Wyznaczenie adwokata z urzędu.

Jakie wynagrodzenie otrzyma adwokat z urzędu? Wynagrodzenie adwokata ustalane jest zgodnie z zasadami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Zasadniczo adwokat z urzędu prowadzi sprawę dla swojego mocodawcy na kredyt. Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku adwokat z urzędu musi poinformować sąd, że mocodawca nie opłacił pomocy prawnej ani w całości ani też w części i w związku z tym adwokat zwraca się do sądu o orzeczenie co do kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd w wyroku, w zależności od tego czy sprawa została przez mocodawcę adwokata z urzędu wygrana czy też nie, odpowiednio zasądzi koszty pomocy prawnej od przegranego lub od Skarbu Państwa.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości uzależnia wysokość wynagrodzenia, jakie adwokat może otrzymać za prowadzenie sprawy od charakteru sprawy (sprawa cywilna, karna, itp.) oraz wprowadza stawki minimalne dla każdego rodzaju spraw. W związku z prowadzeniem sprawy sąd, w zależności od tego czy klient reprezentowany przez adwokata wygra, zasądzi mu wynagrodzenie od strony przegrywającej, natomiast w przypadku przegranej tego klienta, zasądzi je od Skarbu Państwa. Jak widać klient korzystający z pomocy prawnej adwokata z urzędu, niezależnie od tego czy sprawę w sądzie wygra czy też przegra to nie ponosi kosztów wynagrodzenia należnego adwokatowi.

W sytuacji, gdy strona przegrywająca nie zapłaci kosztów zasądzonej pomocy prawnej stornie wygrywającej a reprezentowanej przez adwokata z urzędu, wtedy adwokat może ponownie zwrócić się do sądu o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej od Skarbu Państwa, po wykazaniu bezskuteczności egzekucji komorniczej zasądzonego honorarium od strony, która przegrała spór sądowy (§ 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu).

Foto dzięki uprzejmości nongpimmy / freedigitalphotos.net

Jak bronić się w sądzie cywilnym

Pozwany otrzymując pozew dowiaduje się o stanowisku powoda w sprawie sądowej. Wiedząc na czym polega roszczenie powoda pozwany może wybrać pięć sposobów obrony w procesie cywilnym. Jak więc pozwany może bronić się w sądzie cywilnym?

Uznanie powództwa

Pierwszym ze sposobów jest uznanie powództwa. Co to oznacza? Zasadniczo oznacza to, że pozwany oświadcza w odpowiedzi na pozew, iż zgadza się na wydanie wyroku zgodnie z żądaniem powoda, a więc potwierdza przywołane przez powoda w pozwie okoliczności faktyczne oraz wskazuje że spór sądowy może być rozwiązany w ten sposób, iż sąd wyda wyrok zgodnie z żądaniem z pozwu. Warto wiedzieć, że sąd zasadniczo jest związany uznaniem powództwa przez pozwanego, a więc jedynie w wyjątkowych sytuacjach może nie zgodzić się na uznanie powództwa (np.: gdy uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa – art. 213 § 2 k.p.c.). Innym skutkiem procesowym jest to, że w sytuacji w której pozwany nie dał powodu do wytoczenia powództwa i uznał roszczenie powoda przy pierwszej czynności procesowej (w odpowiedzi na pozew) to pozwanemu należy się od powoda zwrot kosztów postępowania (art. 101 k.p.c.).

Warto wiedzieć, że przy uznaniu powództwa o zasądzenie roszczenia przedawnionego pozwany rezygnuje z zarzutu przedawnienia (art. 117 k.c.).

Niepodjęcie obrony przez pozwanego

Pozwany może też zachowywać się biernie w trakcie procesu cywilnego a więc nie odbierać korespondencji z sądu, nie stawić się na rozprawę, nie składać żadnych pism procesowych. Ta taktyka będzie najczęściej prowadzić do wydania przez sąd wyroku zaocznego (art. 339 k.p.c.).

To najczęściej wybierana metoda obrony przez pozwanych i najmniej skuteczna.

Zaprzeczenie i zarzuty

Zaprzeczenie polega na tym, że pozwany oświadcza w trakcie procesu, iż przywołane przez powoda okoliczności faktyczne nie istniały. Pozwany może w swoim stanowisku całkowicie zaprzeczyć wszelkim okolicznościom powołanym przez pozwanego lub też wskazać, które okoliczności faktyczne nie istnieją. Pozwany może też zaprzeczać okolicznościom wskazanym przez innych uczestników procesu cywilnego (np.: ujawnionych w trakcie przesłuchania świadka lub w opinii biegłego sądowego). W sytuacji, gdy pozwany zdecydował się na czynną obronę przed twierdzeniami powoda, lecz co do określonych okoliczności nie wypowiedział się to sąd może uznać, iż te fakty pozwany przyznał.

Podstawową rolę w procesie cywilnym, z punktu widzenia pozwanego, odgrywa ustosunkowanie się do podstawy faktycznej powództwa. Dużo zaś mniejsze znaczenie ma ocena prawna przywołana w pozwie przez powoda, gdyż w procesie cywilnym to sąd dokonuje oceny prawnej, na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Do stron procesu cywilnego więc należy przedstawienie wszelkich dowodów a zadaniem sądu jest przeprowadzenie oceny prawnej stanu faktycznego.

Przedstawienie zarzutów oznacza, że pozwany wskazuje, iż spór sądowy w tej sprawie już nie może być prowadzony (np.: ze względu na niedopuszczalność drogi sądowej, ponieważ ta sprawa pomiędzy tymi stronami została już przez sąd rozstrzygnięta – art. 199 k.p.c.) lub jeszcze nie może być prowadzony (np.: w sytuacji niewłaściwości sądu, ten spór może być prowadzony wyłącznie przez inny sąd – art. 17 k.p.c.).

Także zarzutami, które są podawane w trakcie procesu przez pozwanego, są wskazania pozwanego na to, iż prawo powoda nie powstało (np.: ze względu na to, iż umowa nie została zawarta przez osoby, które mogły reprezentować powoda) lub prawo powoda nie może być już egzekwowane w sądzie (zarzut przedawnienia). Pozwany może też podnosić zarzuty dotyczące swoich praw, a więc roszczeniu powoda o zapłatę przeciwstawiać swoje roszczenie o zapłatę (zarzut potrącenia). Zarzuty kwestionujące prawo powoda lub wskazujące na prawo pozwanego, które zwalnia go z obowiązku wobec powoda zasadniczo mogą być podnoszone przez pozwanego do zamknięcia rozprawy przed sądem pierwszej instancji. Warto też wiedzieć, że pozwany, który zwleka z przedstawieniem zarzutów naraża się na ryzyko poniesienia kosztów sądowych niezależnie od tego jak sprawa się zakończy w sądzie (art. 103 k.p.c.).

Powództwo wzajemne

Powództwo wzajemne oznacza złożenie w tym samym procesie pozwu przez pozwanego przeciwko powodowi. Zgodnie z art. 204 § 1 k.p.c. powództwo wzajemne jest dopuszczalne, jeżeli roszczenie wzajemne jest w związku z roszczeniem powoda lub nadaje się do potrącenia. Przykładem może być sytuacja, w której powód żąda od pozwanego zapłaty zaległego czynszu a pozwany żąda od powoda zapłaty kaucji zapłaconej przy zawieraniu umowy najmu. Powództwo wzajemne można wytoczyć bądź w odpowiedzi na pozew, bądź oddzielnie, nie później jednak niż na pierwszej rozprawie, albo w sprzeciwie od wyroku zaocznego. Przy powództwie wzajemnym musi istnieć identyczność stron: powód – pozwany wzajemny oraz pozwany – powód wzajemny. Pozew wzajemny składa się do sądu, w którym złożono pozew główny, niezależnie od tego czy ze względu na kwotę sporu wynikającą z pozwu wzajemnego jest to sąd właściwy (art. 17 k.p.c.). Powództwo oraz powództwo wzajemne zostaje rozpoznane przez jeden sąd oraz w obu sprawach wydawany jest jeden wyrok.

Foto dzięki uprzejmości renjith krishnan / freedigitalphotos.net

Ustanowienie adwokata z urzędu

Każda osoba, która nie jest w stanie zaangażować do swojej sprawy profesjonalnego prawnika może poprosić sąd o ustanowienie adwokata z urzędu. Wtedy to Skarb Państwa poniesie koszt wynagrodzenia ustanowionego z urzędu adwokata a osoba, dla której ustanowiono adwokata z urzędu nie musi płacić za udzieloną jej pomoc prawną.

Następujące osoby mogą się starać o przyznanie im pełnomocnika z urzędu (adwokata, radcę prawnego):

Osoba, którą sąd wcześniej zwolnił, także częściowo, od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych (art. 117 § 1 k.p.c.);
osoba fizyczna, niezwolniona od kosztów sądowych, jeżeli złoży oświadczenie, z którego wynika, iż nie jest w stanie ponieść kosztów wynagrodzenia adwokata lub radcy prawnego bez uszczerbku dla koniecznego utrzymania siebie i rodziny (art. 117 § 2 k.p.c.);
osoba prawna lub inna jednostka organizacyjna, której ustawa przyznaje zdolność sądową, niezwolniona przez sąd od kosztów sądowych, jeżeli wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie kosztów wynagrodzenia adwokata lub radcy prawnego (art. 117 § 3 k.p.c.).

Wniosek o ustanowienie adwokata z urzędu lub radcy prawnego można zgłosić wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych lub osobno, na piśmie lub ustnie do protokołu, w sądzie, w którym sprawa ma być rozpoznawana lub już się toczy. Warto wiedzieć, że nawet przed rozpoczęciem procesu strona powodowa może domagać się ustanowienia dla niej adwokata lub radcy prawnego, tak aby pozew został przygotowany przez profesjonalistę.

Oświadczenie o stanie majątkowym

Do wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego osoba fizyczna zobowiązana jest dołączyć oświadczenie obejmujące szczegółowe dane o swoim stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Natomiast osoba prawna lub inna jednostka organizacyjna, której ustawa przyznaje zdolność sądową zobowiązana jest we wniosku wskazać okoliczności, potwierdzające, iż nie ma dostatecznych środków na uiszczenie wynagrodzenia adwokata albo radcy prawnego. Zarówno w przypadku osoby fizycznej, jak i osoby prawnej, jednostki organizacyjnej, której ustawa przyznaje zdolność sądową istotną rolę dowodową odgrywają dokumenty, potwierdzające sytuację majątkową strony (zaświadczenie o dochodach, wyciąg z konta bankowego, rachunki, faktury, wskazujące na wysokość kosztów, ponoszonych przez stronę itp.). W tym miejscu warto wspomnieć, iż wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu wolny jest od opłaty sądowej.

Sąd uwzględni wniosek strony o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, jeżeli uzna udział adwokata lub radcy prawnego w sprawie za potrzebny (art. 117 § 5 k.p.c.). Przyjmuje się, iż udział adwokata (radcy prawnego) w sprawie jest niezbędny w sytuacji, gdy strona jest nieporadna w samodzielnym podejmowaniu czynności procesowych (np. z uwagi na chorobę, wiek) albo gdy sprawa jest skomplikowana pod względem faktycznym i prawnym a strona nie jest w stanie wykorzystać prawnych możliwości jej prawidłowego prowadzenia (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2005 roku, sygn. akt III CKN 533/04, niepubl.) Natomiast w przypadku uznania przez sąd, iż nie zachodzą przesłanki do uwzględnienia wniosku, sąd wyda postanowienie o odmowie ustanowienia adwokata lub radcy prawnego, które następnie doręcza stronie. Postanowienie o odmowie ustanowienia pełnomocnika z urzędu jest zaskarżalne zażaleniem, które wnosi się do sądu odwoławczego za pośrednictwem sądu, który wydał ww. postanowienie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Warto zauważyć, iż w przypadku oddalenia wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego, strona nie może ponownie domagać się ustanowienia pełnomocnika z urzędu, powołując się na te same okoliczności, które były przez nią podnoszone we wcześniejszym wniosku. Tak sformułowany wniosek podlega odrzuceniu. Na postanowienie w tym przedmiocie zażalenie już nie przysługuje.

Foto dzięki uprzejmości Gualberto107 / freedigitalphotos.net