umowa Archives - Strona 6 z 7 - Prawnik w Piasecznie

Zastrzeżenie prawa własności towaru do momentu zapłaty

Zastrzeżenie prawa własności towaru do momentu zapłaty ceny (art. 589 k.c.) to jeszcze jedno z możliwych zabezpieczeń stosowanych w relacjach pomiędzy przedsiębiorcami. Jest to uzgodnienie pomiędzy sprzedającym a kupującym występujące w przypadkach odroczenia płatności ceny lub rozłożenia zapłaty ceny na raty. Zastrzeżenie prawa własności towaru do momentu zapłaty ceny oznacza, że prawo własności pozostaje przy sprzedawcy aż do czasu zapłacenia całości ceny sprzedaży przez kupującego.

Przykładem zastosowania zastrzeżenia prawa własności towaru jest umieszczenie na fakturze sprzedaży następującego zastrzeżenia: ,,Towar do momentu pełnej zapłaty ceny sprzedaży pozostaje własnością sprzedawcy, zgodnie z art. 589 k.c.. Niezapłacenie ceny w uzgodnionym terminie będzie prowadziło do odebrania towaru przez sprzedawcę.”.

Zastrzeżenie prawa własności towaru do momentu zapłaty ceny jest skuteczne, gdy zostało stwierdzone pismem. Oznacza to, że faktura sprzedawcy zawierająca powyższe zastrzeżenie musi być podpisana przez osoby uprawnione do reprezentowania sprzedającego i kupującego. Niemniej jednak, podpisanie faktury przez sprzedawcę i kupującego będzie miało istotne znaczenie, gdyż będzie wywoływało określone skutki cywilnoprawne – akceptację przez kupującego zastrzeżenia prawa własności na rzecz sprzedawcy do momentu całkowitej zapłaty ceny sprzedaży. Jeśli więc kupujący jest w zwłoce w zapłacie ceny sprzedający na prawo do niezwłocznego odebrania kupującemu rzeczy, a przez jej odebranie dojdzie też do odstąpienia przez sprzedającego od umowy sprzedaży (czyli powstanie stan, jakby umowa sprzedaży nigdy nie została zawarta).

Jeżeli kupujący odbierający towar znajduje się w złej kondycji finansowej, sprzedawca powinien też podpisaną przez obie strony fakturę poświadczyć u notariusza, aby uzyskać na tym dokumencie datę pewną. Co sprzedawca uzyskuje mając fakturę z poświadczoną datą pewną?

Jeśli przeciwko kupującemu będzie prowadzone postępowanie egzekucyjne to sprzedawca może skutecznie wykazać komornikowi, iż prawo własności nie przeszło na kupującego a więc nie można z przekazanych kupującemu towarów prowadzić egzekucji komorniczej (art. 841 k.p.c.). Także w przypadku ogłoszenia wobec kupującego upadłości likwidacyjnej towary nie będą wchodzić w skład masy upadłościowej (art. 101 ust. 1 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze).

Warto pamiętać, że to do sprzedawcy należeć będzie wybór, czy zachce odebrać towar czy też będzie chciał wyegzekwować niezapłaconą cenę sprzedaży. Powyższa możliwość wyboru przez sprzedawcę uprawnienia, które będzie realizował, znalazła potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., (IV CKN 468/01). Sąd Najwyższy orzekł, że sama tylko możliwość odebrania rzeczy przez sprzedawcę w razie zwłoki kupującego w zapłacie ceny nie eliminuje możliwości skorzystania przez sprzedawcę z innych przysługujących mu środków prawnych, m.in. możliwości wystąpienia na drogę sądową czy też wszczęcia egzekucji w celu zaspokojenia roszczenia o zapłatę ceny.

Foto dzięki uprzejmości jennythip / freedigitalphotos.net

Umowa poręczenia

Jak to w innym wpisie wskazałem (Jak zabezpieczyć się przed nieuczciwym kontrahentem), jednym z wielu stosowanych zabezpieczeń zobowiązań handlowych jest zawarcie umowy poręczenia. W umowie poręczenia występują: dłużnik, którego zobowiązanie jest zabezpieczane; poręczyciel, który własnym majątkiem zabezpiecza zobowiązanie dłużnika oraz wierzyciel, który korzysta z tego zabezpieczenia. Oświadczenie poręczyciela stanowiące, że poręczyciel będzie odpowiadał swoim majątkiem za zobowiązanie dłużnika, dla swej ważności, musi być zawarte na piśmie. Co ciekawe, umowa poręczenia może być zawarta pomiędzy wierzycielem a poręczycielem bez zgody dłużnika (zdarzały się też przypadki, że umowa poręczenia była zawierana nawet bez powiadomienia o tym fakcie dłużnika, np.: dotyczyło to zadłużenia szpitali).

Zasadniczym celem podpisania umowy poręczenia jest zabezpieczenie istniejącej lub przyszłej wierzytelności. Podmiot trzeci (tzw. poręczyciel) zobowiązuje się wobec wierzyciela, że w przypadku gdy dłużnik nie wykona swojego zobowiązania – poręczyciel tego wierzyciela zaspokoi (art. 876 § 1 k.c.). Zaspokojenie wierzyciela przez poręczyciela może przybrać formę zapłaty określonej kwoty pieniężnej lub też wykonania określonego w umowie poręczenia świadczenia. W praktyce spotykane są też inne sposoby zaspokojenia wierzyciela, takie jak złożenie przez poręczyciela określonej kwoty pieniężnej do depozytu sądowego lub nawet potrącenie wierzytelności jaką ma poręczyciel wobec wierzyciela dłużnika za którego poręczył z wierzytelnością wynikającą z umowy poręczenia.

Po wykonaniu umowy poręczenia przez poręczyciela i zaspokojeniu wierzyciela poręczyciel wstępuje z mocy przepisu zawartego w art. 518 § 1 pkt 1 k.c. w prawa zaspokojonego poręczyciela, a więc następuje subrogacja ustawowa, opisana przeze mnie w innym miejscu. Poręczyciel po spłaceniu wierzyciela, który miał zabezpieczoną wierzytelność w umowie poręczenia wstępuje w prawa wierzyciela, którego zaspokoił i staje się przez to wierzycielem dłużnika. w przypadku zaś, gdy dłużnik w terminie spłaca swojego wierzyciela wierzytelność wygaśnie a poręczyciel nie będzie miał żadnych dodatkowych praw wobec rzetelnego dłużnika. Warto wspomnieć, że poręczenie przedawnia się zgodnie z zasadami dotyczącymi stosunku prawnego, który zabezpiecza (np.: zgodnie z art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy przedawniają się z upływem lat dwóch), ale jeśli poręczyciel spłaci wierzyciela za dłużnika to roszczenie poręczyciela wobec dłużnika przedawnia się już według zasad ogólnych (termin przedawnienia takiego roszczenia wynosi dziesięć lat).

Poręczenia można udzielić odpłatnie lub też nieodpłatnie. Jeżeli w umowie poręczenia nie ma zawartej regulacji o odpłatności poręczenia to przyjmuje się, że poręczyciel działa nieodpłatnie (tj. nie może żądać wynagrodzenia ani od wierzyciela ani też od dłużnika). Na koniec warto wiedzieć, że dla ważności dokonania poręczenia nie jest wymagane wyrażenie zgody przez współmałżonka poręczyciela.

Foto dzięki uprzejmości bplanet / freedigitalphotos.net

Pozwany tymczasowo aresztowany

Przedsiębiorca, prowadząc działalność gospodarczą może, w wyniku niekorzystnego zbiegu okoliczności zostać tymczasowo aresztowany lub też osadzony w zakładzie karnym. Może to być też przyczyną dlaczego powstałe przed tymczasowym aresztowaniem lub osadzeniem w zakładzie karnym tego przedsiębiorcy zobowiązania nie są wykonywane (np.: niepłacone faktury, itp.).

Dla wierzycieli takie przedsiębiorcy pojawia się więc pytanie czy chcąc złożyć pozew do sądu muszą pozywać tymczasowo aresztowanego (osadzonego w zakładzie karnym) na adres tych jednostek penitencjarnych czy też wciąż mogą skierować pozew na adres zamieszkania przedsiębiorcy.

Jak ustalamy miejsce zamieszkania osoby fizycznej?

Kodeks cywilny definiuje miejsce zamieszkania osoby fizycznej jako miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 k.c.). W komentarzach do tego artykułu wskazuje się, że ustalając miejsce zamieszkania osoby fizycznej muszą wystąpić łącznie dwa istotne elementy: fizyczne przebywanie w danej miejscowości (corpus) i zamiar, wola stałego pobytu w tym miejscu (animus).

W przypadku tymczasowo aresztowanego lub osadzonego w zakładzie karnym mamy do czynienia z następującą sytuacją: w zakładzie karnym (areszcie śledczym) osoba ta fizycznie przebywa, ale wbrew jej woli (spełniony element corpus, niespełniony element animus), natomiast w domu ta osoba chce przebywać, lecz fizycznie nie przebywa (niespełniony element corpus, spełniony element animus).

Gdzie jest więc miejsce zamieszkania osoby fizycznej takiej osoby fizycznej?

Miejscem zamieszkania osoby fizycznej pozbawionej wolności jest miejscowość, w której osoba ta ma zamiar mieszkać wtedy, gdy ustaną przeszkody w swobodnym wyborze miejsca zamieszkania. Taki pogląd został wyrażony w literaturze w odniesieniu do art. 25 k.c. i może znaleźć zastosowanie także do art. 7a p.d.g. (por. M. Pazdan, Kodeks cywilny. Komentarz, Tom 1, Warszawa 2002, s. 90). Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 21 grudnia 2006r. sygn. akt II GW 5/06. W innym postanowieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że: „Umieszczenie w zakładzie karnym czy areszcie śledczym nie jest jednoznaczne ze zmianą miejsca zamieszkania w rozumieniu art. 25 k.c. Niewątpliwie jednak taka zmiana miejsca pobytu obliguje stronę postępowania do poinformowania sądu o zmianie adresu do doręczeń, o ile domownicy strony nie zobowiązali się doręczania przesyłek osadzonemu bądź tymczasowo aresztowanemu.” (postanowienie NSA z dnia 6 lipca 2012, sygn. akt II OSK 1553/12).

Foto dzięki uprzejmości sakhorn38 / freedigitalphotos.net

Jak ustalić adres zamieszkania pozwanego ?

Decydując się na złożenie pozwu przeciwko dłużnikowi, trzeba pamiętać o wskazaniu w pozwie aktualnego miejsca zamieszkania pozwanego. Aktualne miejsce zamieszkania w przypadku przedsiębiorcy (np.: osoby fizycznej prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą) nie musi się pokrywać z miejscem prowadzenia działalności gospodarczej.

Jedną z czynności, którą przeprowadza sąd po trzymaniu pozwu jest weryfikacja danych stron – powoda i pozwanego, w tym sąd weryfikuje czy aktualny jest adres zamieszkania pozwanego. Jeśli sąd dostrzeże rozbieżność pomiędzy podanym w pozwie adresem pozwanego a wynikającym z danych dostępnych sądowi to wezwie powoda do wskazania aktualnego miejsca zamieszkania pozwanego.

Powód ma kilka możliwości ustalenia jakie jest miejsce zamieszkania pozwanego.

Pierwsza z możliwości to uzyskanie informacji o aktualnym miejscu zamieszkania z gminy w której wiemy, że pozwany mieszka z wnioskiem o udostępnienie danych z rejestru mieszkańców. Wydział spraw obywatelskich danej gminy udostępni dane pozwanego (adres zamieszkania) pod warunkiem, że wykażemy interes prawny w uzyskaniu tych danych – tak samo jak to zostało powyżej opisane. Jak uzyskać dane o osobie zamieszkałej w Piasecznie zostało opisane pod tym linkiem: udostępnienie danych mieszkańców gminy Piaseczno.

Drugim sposobem może być sprawdzenie czy dana osoba zasiadała kiedykolwiek w zarządzie polskiej spółki, która jest zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Można to przykładowo sprawdzić korzystając z wyszukiwarki kto kogo. Jeśli już znaleźliśmy spółkę, w której nasz dłużnik zasiadał w zarządzie lub był udziałowcem, to zamawiając akta spółki znajdziemy jego adres zamieszkania, PESEL i inne przydatne dane do sporządzenia pozwu w umowie spółki i innych zgromadzonych dokumentach w aktach prowadzonych przez sąd rejestrowy.

Jeśli wyżej opisane dwa sposoby zawiodą to można skorzystać z trzeciej możliwości – prawnik będący pełnomocnikiem powoda lub sam powód może zażądać od sądu ustanowienia kuratora dla osoby, której miejsce pobytu nie jest znane (art. 143 k.p.c.). We wniosku o ustanowienie kuratora dla osoby, której miejsce pobytu nie jest znane trzeba wykazać, że podjęliśmy starania uzyskania aktualnego adresu zamieszkania – czyli przeprowadziliśmy kroki powyżej opisane.

Foto dzięki uprzejmości kjnnt / freedigitalphotos.net

Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia

Najczęstszym przypadkiem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia jest zawinione naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych przez pracownika. Aby takie rozwiązanie umowy o pracę było skuteczne muszą być spełnione jednocześnie następujące warunki: (1) pracownik naruszył podstawowe obowiązki pracownicze; (2) naruszenie tych obowiązków jest zawinione (wina umyślna lub rażące niedbalstwo); (3) naruszenie obowiązków pracowniczych spowodowało lub mogło spowodować zagrożenie interesów pracodawcy.

Co to są podstawowe obowiązki pracownicze?

Kodeks pracy ogólnie definiuje obowiązki pracownika jako: wykonywanie pracy sumiennie i starannie oraz stosowanie się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę (art. 100 k.p.). Przepisy kodeksu pracy wymieniają też przykładowo konkretne obowiązki pracownika: przestrzeganie czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy; przestrzeganie regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku; przestrzeganie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpożarowych; dbanie o dobro zakładu pracy, chronienie mienia pracodawcy oraz zachowanie w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę; przestrzeganie tajemnicy określonej w odrębnych przepisach; przestrzeganie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego.

Naruszenie przez pracownika któregokolwiek z wyżej wymienionych obowiązków będzie spełnieniem pierwszej przesłanki prowadzącej do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Na czym polega zawinione naruszenie tych obowiązków?

Drugi z warunków prowadzących do dyscyplinarnego zwolnienia pracownika to istnienie winy pracownika. Z analizy wyroków sądowych wydawanych przez sądy pracy wynika, że jedynie umyślność (zła wola pracownika) albo rażące niedbalstwo może usprawiedliwiać rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Wina umyślna do sytuacja, gdy pracownik chce wyrządzić pracodawcy szkodę albo tak układa bieg spraw, że liczy się z powstaniem szkody i na nią świadomie się godzi.

Rażące niedbalstwo to sytuacja, gdy pracownik lekkomyślnie uważa, że jego działania nie doprowadzą do naruszenia obowiązków pracowniczych lub też, gdy pracownik nie przewidział możliwości naruszenia obowiązku pracowniczego, mimo że miał możliwości i powinien był przewidzieć następstwa swoich działań.

Zagrożenie interesów pracodawcy

Ostatni warunek konieczny do złożenia pracownikowi rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia to „zagrożenie interesów pracodawcy”. Warto pamiętać, że naruszenie obowiązków pracowniczych nie musi kończyć się wymierną szkodą majątkową pracodawcy. Wystarczy, że naruszenie obowiązków pracowniczych stwarza ryzyko dla interesów pracodawcy.

Przykładami z praktyki „zagrożenia interesów pracodawcy” będzie: skopiowanie bazy klientów albo wykorzystanie zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego przeznaczeniem, poprzez wykonywanie w czasie przebywania na zwolnieniu pracy na rzecz innego podmiotu.

Foto dzięki uprzejmości iosphere / freedigitalphotos.net

Pełnomocnictwo do zmiany umowy spółki z o.o.

Wspólnik będący holenderską spółką ma być reprezentowany przez pełnomocnika na ZW sp. z o.o. w Polsce. Na ZW będzie dokonana zmiana umowy spółki. Czy pełnomocnictwo udzielone przez Spółkę Holenderską wymaga notarialnie poświadczonego podpisu przez notariusza holenderskiego, a co za tym idzie także klauzuli apostille?

Z treści art. 243 k.s.h. wynika, że wspólnicy mają prawo uczestniczyć i głosować na zgromadzeniu wspólników za pośrednictwem ustanowionego przez siebie pełnomocnika, zaś wszelkie ograniczenia w tym zakresie mogą wynikać z ustawy (np. art. 244 k.s.h.) lub umowy spółki. Wskazany przepis wskazuje, że pełnomocnictwo do reprezentowania wspólnika na zgromadzeniu wspólników, powinno być udzielone na piśmie pod rygorem nieważności i dołączone do księgi protokołów.

Co jednak w sytuacji, gdy wspólnicy zamierzają podjąć uchwałę w sprawie zmiany umowy spółki, a protokół ze zgromadzenia wspólników sporządzany jest przez notariusza ?

W takiej sytuacji należy przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie, czy do pełnomocnictwa określonego w art. 243 k.s.h. ma zastosowanie art. 99 par. 1 k.c. W literaturze podnosi się, że pełnomocnictwo wyrażone w art. 243 k.s.h. jest pełnomocnictwem o charakterze szczególnym względem pełnomocnictw uregulowanych w kodeksie cywilnym (tak m.in. A. Kidyba w Komentarzu do art. 243 Kodeksu spółek handlowych). Sporządzenie pełnomocnictwa w formie pisemnej należy traktować jako spełnienie wymogu odpowiedniej formy tego dokumentu w zakresie możliwości podejmowania skutecznych uchwał na zgromadzeniu wspólników, dla których w istotnych kwestiach przewidziany został i tak duży stopień formalizmu. Jeżeli wspólnicy zamierzają podjąć uchwałę o zmianie umowy spółki, dla której wymagana jest forma aktu notarialnego, to dla pełnomocnictwa, wbrew treści art. 99 k.c., wciąż wystarczająca będzie forma pisemna. Dodatkowym wymogiem zgodnie z art. 243 k.s.h. będzie natomiast obowiązek załączenia przedłożonego pełnomocnictwa do księgi protokołów, co traktować należy jako instrument zapewniający dostateczną ochronę, który umożliwia następczą weryfikację ważności przedłożonego pełnomocnictwa.

Co jeżeli pełnomocnictwa udziela wspólnik będący osobą zagraniczną ?

Przepisy kodeksu spółek handlowych nie rozróżniają w kwestii pełnomocnictw sytuacji podmiotów zagranicznych od sytuacji podmiotów krajowych. Wobec tego wskazana powyżej forma udzielenia pełnomocnictwa (z punktu widzenia prawa polskiego) ma charakter wyczerpujący w stosunku do wszystkich podmiotów, niezależnie od ich kraju pochodzenia. Należy jednocześnie podkreślić, że zachowanie formy pisemnej pełnomocnictwa, wymaga sporządzenia dokumentu i jego podpisania. Natomiast za nieskuteczne należy uznać pełnomocnictwo, w sytuacji gdy zostało one przekazane umocowanemu za pomocą poczty elektronicznej, czy też faksu (podobnie: Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wyroku z 21 czerwca 2000 r., I ACa 189/00, OSA 2001, nr 7-8, poz.41).

Foto dzięki uprzejmości Stuart Miles / freedigitalphotos.net

Pełnomocnik reprezentuje obie strony umowy

Pytanie:

Czy w przypadku, gdy ma zostać zawarta umowa spółki pomiędzy 3-ma osobami, a jedna z tych osób jest reprezentowana przez osobę, która ma zostać wspólnikiem spółki to czy w treści pełnomocnictwa powinno znaleźć się stwierdzenie, że pełnomocnik może być drugą stroną czynności prawnej ? Ogólnie czy zachodzi problem z art. 108 k.c. ?

Odpowiedź:

Art. 108 kodeksu cywilnego jest przepisem, który ma za zadanie uniemożliwić pełnomocnikowi dokonywania czynności z samym sobą. Do takich czynności należy zaliczyć także przedstawioną w powyższym opisie stanu faktycznego umowę spółki, gdyż czynność ta w sposób bezpośredni ingeruje w sferę praw i obowiązków mocodawcy, która to sfera jest przedmiotem ochrony właśnie w wymienionym przepisie art. 108 kodeksu cywilnego. Odnośnie zbliżonej do przedstawionej powyżej sytuacji wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 30 maja 1990 r., III CZP 8/90, gdzie stwierdzono, iż zawarcie umowy spółki pomiędzy osobą fizyczną a przedsiębiorstwem państwowym, w sytuacji gdy osoba fizyczna występuje jednocześnie w imieniu własnym i jako dyrektor przedsiębiorstwa państwowego, jest objęte zakazem z art. 108 k.c.

Wyłączenie zakazu dokonywania przez pełnomocnika czynności z samym sobą nastąpić może na dwa sposoby: (i) zapisanie w sposób szczegółowy w treści pełnomocnictwa, że pełnomocnik może przystąpić do danej czynności prawnej albo (ii) gdy ze względu na treść tej czynności wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przy pierwszym sposobie, czyli umieszczenia odpowiedniego upoważnienia w treści samego pełnomocnictwa, należy tak to upoważnienie sformułować aby było ono jednoznaczne i nie budziło wątpliwości co do uprawnień pełnomocnika (tak: W. Robaczyński w Komentarzu do art. 108 Kodeksu Cywilnego). Ten sposób można zastosować w opisanej powyżej sytuacji. Nie wydaje się natomiast, aby możliwym było zaliczenie umowy spółki do czynności, które ze względu na swoją treść wyłączają możliwość naruszenia interesów mocodawcy, bowiem czynność ta w sposób istotny może wpłynąć na jego prawa i obowiązki. Tak więc drugi z możliwych sposobów nie będzie mógł być w tym stanie faktycznym zastosowany.

W literaturze dominuje pogląd zgodnie z którym zawarcie umowy przez pełnomocnika, z naruszeniem zakazu wynikającego z art. 108 k.c. nie powoduje bezwzględnej nieważności dokonanej czynności (podobnie: M. Pazdan (w: Kodeks cywilny…, red. K. Pietrzykowski, t. 1, s. 417; J. Strzebińczyk (w:) Kodeks cywilny…, red. E. Gniewek, P. Machnikowski, s. 261; odmiennie zaś: W. Robaczyński w komentarzu do art. 108 k.c., P. Księżak (red.), M. Pyziak-Szafnicka (red.).. Czynność taka jest czynnością bezskutecznie zawieszoną (negotium claudicans), której skuteczność uzależniona jest od jej potwierdzenia przez mocodawcę (art. 103 k.c.).

Na koniec należy podkreślić, iż pełnomocnictwo do zawarcia umowy spółki powinno być pełnomocnictwem co najmniej rodzajowym, co wynika z faktu, iż jako czynność niecodzienna o doniosłych skutkach, przekracza ona zakres zwykłego zarządu. Wskazać należy, iż ocena wagi dokonywanej czynności pod kątem, czy jest ona czynnością zwykłego zarządu, czy też czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu, jest bardzo płynna i w dużej mierze subiektywna. Dlatego też można spotkać się z odmiennymi stanowiskami w tej kwestii. Dla przykładu można tu przytoczyć orzeczenie Sądu Najwyższego z 8 października 1997 roku (II CKN 362/97 ) z którego wynika, że pełnomocnictwo ogólne (art. 98 k.c.) udzielone przez zarząd stowarzyszenia prowadzącego działalność gospodarczą – obejmuje umocowanie do zawarcia umowy spółki. Wobec tego sąd uznał powyższą czynność za nieprzekraczającą zwykłego zarządu.

Foto dzięki uprzejmości jesadaphorn / freedigitalphotos.net