Dłużnicy, którzy samodzielnie prowadzą swoje sprawy sądowe dotyczące ich zadłużenia, najczęściej wybierają strategię celowego opóźniania toczącego się postępowania sądowego a następnie postępowania egzekucyjnego. W konsekwencji sprawy dotyczące zadłużenia kończą się podwojeniem kwoty, która ma być zwrócona wierzycielowi, gdyż koszty procesu oraz egzekucji często wynoszą tyle samo co pierwotny dług.
Postępowanie sądowe
Na etapie toczącego się postępowania sądowego, dłużnik wiedząc że nie ma racji a jedynie zamierza opóźnić wydanie wyroku powinien rozważyć polubowne zakończenie sporu – ugodą sądową lub ugodą pozasądową.
Z punktu widzenia dłużnika prowadzenie sporu sądowego jest opłacalne jedynie, gdy jest on w stanie zasadnie przedstawić argumenty podważające tezy wierzyciela. Argumentacja dłużnika w zasadzie sprowadza się do udowodnienia, iż (i) roszczenie nie powstało (np.: dłużnik skutecznie odstąpił od umowy) albo też (ii) roszczenie wygasło, na wskutek okoliczności, które prowadzą do wygaśnięcia zobowiązania z zaspokojeniem wierzyciela (przykładowo: spełnienie zobowiązania, datio in solutum, potrącenie, nowacja itp.) lub bez zaspokojenia wierzyciela (np. wskutek zwolnienia z długu, niezawinionej następczej niemożliwości świadczenia).
Prowadzenie przez dłużnika sporu, gdy wie on o tym, że nie będzie w stanie podważyć tez wierzyciela jest najczęściej niecelowe i prowadzi do zasądzenia kosztów procesu, na które składają się opłata sądowa zapłacona przez powoda przy składaniu pozwu (do 5% wartości przedmiotu sporu, nie więcej jednak niż 100 tysięcy złotych) oraz kwota przyznana powodowi przez sąd w związku z ustanowieniem pełnomocnika (do 7.200 złotych). Zawarcie ugody pozasądowej przed pierwszą rozprawą oraz zawarcie ugody sądowej pozwala na skorzystanie z możliwości zwrotu powodowi ½ opłaty uiszczonej od wniesionego pozwu (art. 79 ust. 3c ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) oraz zniesienie pozostałych kosztów sądowych (art. 104 k.p.c.).
Postępowanie egzekucyjne
Na etapie postępowania egzekucyjnego komornik może pobrać od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego (art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Dłużnik powinien więc dążyć do porozumienia się z wierzycielem i zabezpieczając jego interesy do ratalnego spłacania istniejącego zadłużenia. Przekonanie wierzyciela nie powinno być problemem, gdyż jest on przecież zainteresowany w szybkim i sprawnym odzyskaniu wierzytelności od dłużnika. Jeśli dłużnik dobrowolnie zacznie spłacać dług – jest to tylko z korzyścią dla wierzyciela. W praktyce najlepiej jest zaproponować wierzycielowi zabezpieczenie się na ruchomościach dłużnika, złożenie wniosku o zawieszenie postępowania egzekucyjnego przez wierzyciela oraz złożenie wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, gdy zadłużenie zostanie spłacone. Na takim rozwiązaniu skorzysta wierzyciel (jest zabezpieczony na ruchomościach dłużnika i otrzymuje ratalną spłatę długu) oraz dłużnik, gdyż komornik może od niego pobrać opłatę w wysokości 5% świadczenia pozostałego do egzekucji (art. 49 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji).
foto dzięki uprzejmości savit keawtavee / freedigitalphotos.net
You must be logged in to post a comment.