Prawnik w Piasecznie

Nadpłata rachunków za gaz przez wspólnotę mieszkaniową/spółdzielnię

Limit cen gazu dla wspólnot mieszkaniowych i spółdzielni

W dniu 29 stycznia 2022 r. weszła w życie ustawa, która wprowadziła limity cen gazu m.in. dla wspólnot mieszkaniowych i spółdzielni. Limity te są ograniczone kwotami cen zawartymi w taryfach zatwierdzanych przez Prezesa URE. Ustawa reguluje sytuację prawną wybranych odbiorców ze skutkiem od początku 2022 roku. Wątpliwości co do zasadności taryfowania wspólnot mieszkaniowych i spółdzielni pojawiły się w związku z gwałtownie rosnącymi cenami sprzedaży gazu w 2021 roku. Precyzyjniej rzecz ujmując pojawił się problem, czy zasadnym jest naliczanie cen za zużycie gazu przez wspólnotę mieszkaniową lub spółdzielnię, zaopatrującą w gaz wyłącznie gospodarstwa domowe (tj. bez lokali komercyjnych), na podstawie taryf (ceny niższe), czy też na podstawie cen stosowanych wobec przedsiębiorców (ceny wyższe).

Stanowisko sprzedawców gazu

Sprzedawcy gazu stoją co do zasady na stanowisku, że przed 2022 rokiem wspólnoty mieszkaniowe i spółdzielnie były wyłączone z możliwości objęcia rachunków za gaz cenami z taryf (a więc niższych cen). Taka praktyka znajduje uzasadnienie we wprowadzeniu dopiero ze skutkiem od 2022 r. wspólnot mieszkaniowych i spółdzielni do katalogu podmiotów kwalifikujących się do objęcia ich taryfami. Praktyce tej sprzeciwia się jednak Prezes URE, z którego stanowiska wyrażonego w stosownym komunikacie wynika, że jeżeli w imieniu odbiorców w gospodarstwach domowych stroną umowy ze sprzedawcą jest np. wspólnota lub spółdzielnia, to sprzedawca gazu powinien stosować ceny wynikające z taryf, a więc ceny niższe.

W niektórych przypadkach nadpłaty dla wspólnot mieszkaniowych lub spółdzielni wynoszą po kilkaset tysięcy złotych. Podkreślić należy, że obowiązek stosowania cen przez sprzedawców na podstawie taryf przed 2022 rokiem nie wprowadza żadnych dodatkowych obowiązków od odbiorców np. obowiązku złożenia jakiegoś oświadczenia do sprzedawcy gazu. Obowiązek złożenia stosownego oświadczenia wprowadziła bowiem dopiero ustawa regulująca sytuację od 2022 roku.

Możliwość odzyskania nadpłaty

Porównując kwoty faktycznie stosowane przez danego sprzedawcę gazu przed 2022 rokiem ze stawkami wynikającymi z taryf, okazuje się, iż dany odbiorca może posiadać nadpłatę wynikającą z zawyżania faktur za gaz przez sprzedawcę gazu poprzez pominięcie w rachunkach cen wynikających z taryf. W razie braku woli po stronie sprzedawcy gazu skorygowania faktur, wspólnota mieszkaniowa/spółdzielnia będzie musiała wytoczyć powództwo przed sądem. Właściwy w sprawie sąd dokona w takiej sprawie wykładni przepisów obowiązujących przed 2022 rokiem.

Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka

Jednym z rodzajów odpowiedzialności cywilnej, różniącym się od zasady winy, jest odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Uznaje się, iż ten rodzaj odpowiedzialności jest surowszy od zasady winy. Kwintesencją odpowiedzialności na zasadzie ryzyka jest odpowiedzialność za pewien skutek, bez względu na wykazanie swojego braku winy.

Odpowiedzialność deliktowa

Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka w polskim prawie występuje najczęściej w przypadku popełnienia wprost wskazanych czynów niedozwolonych (tzw. deliktów). Mowa o szkodzie wyrządzonej:

przez podwładnego (tzw. ryzyko zwierzchnika),
wyrzuceniem, wylaniem, spadnięciem jakiegoś przedmiotu z pomieszczenia (odpowiedzialność ponosi ten, kto zajmuje pomieszczenie); aczkolwiek nie dotyczy ona przelania się wody z lokalu na wyższej kondygnacji do lokalu położonego niżej,
przez zawalenie się budowli lub oderwanie jej części (odpowiedzialność ponosi samoistny posiadacz budowli),
przez działalność przedsiębiorstwa (tzw. ryzyko przedsiębiorcy),
przez samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji; aczkolwiek nie dotyczy ona zderzenia się dwóch pojazdów lub przewozów dokonywanych z grzeczności.

Powyższa odpowiedzialność dotyczy szkód wyrządzonych popełnieniem czynów niedozwolonych.

Odpowiedzialność kontraktowa

Wyjątkowo, odpowiedzialność na zasadzie ryzyka za szkodę można ponieść podczas wykonywania umowy, gdy powierzy się osobie trzeciej wykonanie zobowiązania, do wykonania którego samemu się zobowiązało (czyli np. podwykonawstwo, podzlecenie, itp.). Wtedy odpowiada się za działania tej osoby trzeciej, która wyrządziła szkodę, a działała w naszym imieniu.

Jak uwolnić się od odpowiedzialności na zasadzie ryzyka?

Nie wnikając w szczegóły każdego ze zdarzeń generujących odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, to istnieje kilka przesłanek zwalniających od odpowiedzialności tak powstałej w wyniku czynu niedozwolonego (tzw. przyczyny egzoneracyjne). Mowa o:

wystąpieniu siły wyższej, a zatem zdarzenia co do zasady nieoczekiwanego i niemożliwego do przewidzenia,
wystąpieniu szkody wyłącznie z winy poszkodowanego,
wystąpieniu szkody z przyczyn leżących po stronie osoby trzeciej, za którą się nie odpowiada i której działaniu nie można było zapobiec.

Jeśli chodzi o odpowiedzialność na zasadzie ryzyka za nienależyte lub niewykonanie zobowiązania przez zlecenie działań osobie trzeciej, to w tym przypadku można powoływać się na te same okoliczności, na które sam główny wykonawca zobowiązania mógłby się powołać (np. przyczynienie się drugiej strony do niewykonania lub nienależytego wykonania umowy).

Wykup tzw. „resztówki” przez Skarb Państwa

Wywłaszczenie nieruchomości z pozostawieniem „resztówki”

Budowa dróg szybkiego ruchu oraz autostrad wiąże się z koniecznością wydania decyzji o wywłaszczeniu określonych działek i określeniu odszkodowania dla wywłaszczonego właściciela. Zdarzają się decyzje wywłaszczeniowe ograniczające się do części działki. W niektórych przypadkach pozostała część działki jest nieprzydatna dla właściciela, gdyż nie może on z niej korzystać w dotychczasowym charakterze.

Droga administracyjna

W takim przypadku właściciel tzw. „resztówki” może zwrócić się o jej wykup przez Skarb Państwa. W znacznej części przypadków przedstawiciel Skarbu Państwa negatywnie rozpatruje takie wnioski informując o braku możliwości przejęcia na własność Skarbu Państwa nieruchomości pozostałej po wywłaszczeniu pod pas drogowy.

W uzasadnieniu takiej negatywnej decyzji najczęściej jest wskazywane, iż nie spełniła się przesłanka braku możliwości korzystania z działki na dotychczasowe cele, ani też wnioskodawca nie udowodnił, by nie mógł korzystać z nieruchomości zgodnie z poprzednim sposobem. W takich przypadkach pozostaje właścicielowi „resztówki” droga sądowa.

Droga sądowa

Przykładowo, gdy przed procedurą wywłaszczeniową nieruchomość służyła celom rolniczym a po procedurze wywłaszczeniowej pozostały fragment pola jest zbyt mały by prowadzić racjonalną gospodarkę rolną to właścicielowi takiej „resztówki” przysługuje roszczenie o wykupienie przez Skarb Państwa tej nieruchomości.

Co trzeba udowodnić w procesie sądowym?

Do oceny czy faktycznie właściciel nie może prowadzić racjonalnej gospodarki rolnej powoływany jest biegły. Rzeczoznawca ocenia na trzech płaszczyznach czy jest możliwa dalsza gospodarka rolna na tzw. „resztówce”: (1) czy jest fizycznie możliwa uprawa pola, gdyż ze względu na kształt nieruchomości (np.: bardzo wąska działka lub nietypowy kształt) gospodarka rolna może być niemożliwa, (2) czy nadal ekonomicznie opłacalna jest uprawa roli na tej nieruchomości, (3) czy z przyczyn środowiskowych nadal możliwa jest uprawa roli (bliskość drogi szybkiego ruchu i wiązane z nią oddziaływania chemiczne mogą uniemożliwić prowadzenie gospodarki rolnej).

Pomocne będą też dokumenty opracowane na etapie przedbudowlanym przez podmioty zaangażowane w proces inwestycyjny drogi ekspresowej lub autostrady, gdyż w tych dokumentach będą przedstawione informacje na temat oddziaływania na środowisko dla zakładanego zadania inwestycyjnego, w tym planowanego stężenia zanieczyszczeń powstających w wyniku eksploatacji drogi oraz wpływu na powierzchnię ziemi i glebę planowanej inwestycji

Ważnym elementem będzie oszacowanie wartości tzw. „resztówki”. Ostateczna kwota oszacowania wartości takiej nieruchomości należeć będzie do biegłego sądowego rzeczoznawcy.

Nowa ustawa deweloperska 2022 r. a inwestycja w toku

Pierwszego lipca 2022 r. weszła w życie nowa ustawa deweloperska, która wprowadza wiele zmian dla deweloperów mieszkaniowych. Poniższy artykuł dotyczy tych deweloperów, którzy rozpoczęli budowę przed 1 lipca 2022 r.

Przepisy przejściowe nowej ustawy deweloperskiej

Przepisy przejściowe nowej ustawy deweloperskiej, które znajdują się w art. 76 i następnych, wprowadzają 2 letni okres przejściowy (do 1 lipca 2024 r.) dla przedsięwzięć deweloperskich, w ramach których przed 1 lipca 2022 r. została zawarta przynajmniej jedna umowa deweloperska. Zasadniczo więc do takich przedsięwzięć deweloperskich będą się stosować przepisy „starej” ustawy deweloperskiej z pewnymi nowymi obowiązkami.

Co więcej, do następnych umów deweloperskich zawartych dla tego samego przedsięwzięcia deweloperskiego, w ramach którego zawarto choć jedną umowę deweloperską przed 1 lipca 2022 r., zawierane następne umowy deweloperskie będą wciąż objęte reżimem starej ustawy deweloperskiej (i kilkoma przepisami z nowej ustawy). Dodatkowo, dla takiego przedsięwzięcia deweloperskiego, jeśli nawet po upływie 2 lat od dnia wejścia w życie nowej ustawy deweloperskiej (po 1 lipca 2024 r.) nie nastąpi przeniesienie własności lokalu na rzecz nabywcy, to wciąż będzie się stosowało przepisy „starej” ustawy deweloperskiej i przepisy art. 10 ust. 1-3, art. 11 oraz art. 43 ust. 1 pkt 7 i 9 „nowej” ustawy deweloperskiej. Oznacza to, że zawarcie umowy deweloperskiej w oparciu o dotychczasową ustawę deweloperską ustali stan prawny dla wszystkich transakcji zawieranych w ramach jednego przedsięwzięcia deweloperskiego.

Zgodnie z art. 76 ust. 1 nowej ustawy deweloperskiej, do przedsięwzięć deweloperskich, w przypadku których rozpoczęcie sprzedaży nastąpiło przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i przed tym dniem zawarto co najmniej jedną umowę deweloperską w okresie 2 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe i kilka przepisów nowej ustawy deweloperskiej (przepisy art. 10 ust. 1-3, art. 11 oraz art. 43 ust. 1 pkt 7 i 9 nowej ustawy deweloperskiej):

Art. 10 ust. 1-3 nowej ustawy deweloperskiej reguluje zasady wypowiedzenia rachunku powierniczego i obowiązku niezwłocznego zawarcia nowej umowy o prowadzenie takiego rachunku powierniczego przez dewelopera,
Art. 11 nowej ustawy deweloperskiej dotyczy poinformowania nabywcy o wypowiedzeniu rachunku powierniczego i zawarciu nowej umowy rachunku powierniczego,
Art. 43 ust. 1 pkt 7 i 9 nowej ustawy deweloperskiej dotyczy prawa odstąpienia od umowy przez nabywcę, gdy deweloper nie zrealizował obowiązku zawarcia umowy o prowadzenie rachunku powierniczego.

Obowiązek założenia rachunku powierniczego

Deweloper, który w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy prowadzi przedsięwzięcie deweloperskie, dla którego nie zawarto umowy mieszkaniowego rachunku powierniczego, ma obowiązek zawarcia umowy o prowadzenie mieszkaniowego rachunku powierniczego, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (czyli do 30 lipca 2022 r.). Ten obowiązek wynika bezpośrednio z art. 76 ust. 3 nowej ustawy deweloperskiej.

Wydzielone zadanie inwestycyjne

Warto wiedzieć, że jeżeli w ramach przedsięwzięcia deweloperskiego wydzielono zadanie inwestycyjne przed dniem wejścia w życie nowej ustawy deweloperskiej, a deweloper rozpoczął sprzedaż lokali mieszkalnych takiego zadania inwestycyjnego już po dniu wejścia w życie nowej ustawy deweloperskiej, tj. po 1 lipca 2022 roku to zastosowanie będą miały przepisy nowej ustawy deweloperskiej (art. 77 nowej ustawy deweloperskiej).

Wykreślenie (wykluczenie) ze spółdzielni rzemieślniczej

wykluczenie wykreślenie członka spółdzielni

W sytuacjach wyjątkowych można członka spółdzielni albo wykreślić albo też wykluczyć.

Czym różnią się wykluczenie od wykreślenia

Możliwość wykluczenia członka spółdzielni istnieje jedynie wtedy, gdy dana osoba popełniła czyn sprzeczny z postanowieniami statutu spółdzielni lub dobrymi obyczajami. Taki czyn musi być zawiniony (mówimy o winie umyślnej, rażącym niedbalstwie). Statut spółdzielni musi określać konkretne przypadki, kiedy czyn członka spółdzielni może być przyczyną do wykluczenia go ze spółdzielni. Przykładem może być rażąco nieodpowiednie zachowanie się członka w czasie obrad walnego zgromadzenia.

Członek niewykonujący obowiązków statutowych z przyczyn przez niego niezawinionych może być wykreślony z rejestru członków spółdzielni.

Wysłuchanie członka spółdzielni

Wykluczenie albo wykreślenie członka spółdzielni jest ostatecznym środkiem stosowanym tylko w wyjątkowych wypadkach. W każdej sytuacji decyzja o wykluczeniu lub wykreśleniu musi być oparta na istnieniu istotnej przyczyny. Przed podjęciem tak doniosłej decyzji organy spółdzielni muszą przeprowadzić odpowiednie postępowanie wyjaśniające. Naruszenie prawa do wysłuchania członka spółdzielni przed podjęciem decyzji o wykluczeniu lub wykreśleniu jest przez sądy powszechne na ogół poczytywane za istotne uchybienie formalne, które stanowi podstawę do uchylenia takiej uchwały rady nadzorczej lub walnego zgromadzenia, bez potrzeby dalszego badania czy wadliwość w postaci niewysłuchania członka miała wpływ na treść podjętej uchwały.

Jak wskazuje praktyka, instytucja wykreślenia albo wykluczenia bywa nadużywana przez spółdzielnie, a czasami służy nawet do pozbywania się wartościowych, ale z jakiegoś powodu niewygodnych członków. Czasem wątkiem prowadzącym do wykluczenia lub wykreślenia członka spółdzielni jest chęć przejęcia majątku spółdzielni.

Kto podejmuje uchwałę o wykluczeniu (wykreśleniu)?

Uchwałę w sprawie wykluczenia albo wykreślenia członka spółdzielni podejmuje, stosownie do postanowień statutu, rada nadzorcza albo walne zgromadzenie. Takiej uchwały nie może podjąć zarząd spółdzielni. Wykluczenia albo wykreślenia dokonuje się w formie zaprotokołowanej uchwały. O podjętej w tym przedmiocie uchwale organ wykluczający albo wykreślający zawiadamia zainteresowanego członka. Uchwałę sporządza się w formie pisemnej; do uchwały powinno być dołączone uzasadnienie.

Brak uzasadnienia uchwały o wykluczeniu (wykreśleniu) członka spółdzielni oznacza, że taka uchwała nie została prawidłowo podjęta.

Konieczne uzasadnienie uchwały

W uzasadnieniu uchwały muszą być wyjaśnione motywy, którymi kierował się organ dokonujący wykluczenia albo wykreślenia. Oznacza to przedstawienie konkretnych i prawdziwych okoliczności będących przyczyną wykluczenia albo wykreślenia i mających istotne znaczenie w rozumieniu postanowień statutu spółdzielni. Uzasadnienie, które zawiera same ogólniki zamiast faktów, nie czyni zadość tym wymaganiom. Powołane w uzasadnieniu fakty powinny zaistnieć przed dokonanym wykluczeniem albo wykreśleniem.

Jaka jest droga odwoławcza od uchwały o wykreśleniu (wykluczeniu)

Jeżeli rada nadzorcza podjęła uchwałę o wykluczeniu albo wykreśleniu, wówczas członek spółdzielni, którego taka uchwała dotyczy, może – według swego swobodnego wyboru – bądź zaskarżyć taką uchwałę wprost do sądu, bądź odwołać się od uchwały do walnego zgromadzenia. Ważne są tutaj terminy w jakich członek spółdzielni może odwołać się od uchwały o wykreśleniu (wykluczeniu).

Ryzyka dobrowolnego poddania się egzekucji w akcie notarialnym

dobrowolne poddanie się odpowiedzialności

Jednym z zabezpieczeń czynności prawnej może być oświadczenie dłużnika, w którym ten poddaje się w akcie notarialnym dobrowolnej egzekucji do określonej kwoty pieniężnej (art. 777 § 1 pkt 4 i 5 k.p.c.). Z założenia taki akt notarialny zastępuje zasądzający wyrok sądowy, a zatem znacząco przyspiesza wierzycielowi możliwość wszczęcia egzekucji od dłużnika z pominięciem często żmudnego i długotrwałego postępowania rozpoznawczego, w tym dowodowego. Jednakże zwrócić należy uwagę, że tak złożone oświadczenie przez dłużnika może być ryzykowne dla każdej ze stron tego stosunku prawnego.

Ryzyka dla wierzyciela

Wierzyciel powinien szczególną uwagę zwrócić na sposób sformułowania oświadczenia dłużnika. Warto zadbać, by to oświadczenie było maksymalnie szczegółowe, a przede wszystkim, aby opisywało jaki stosunek prawny jest tym oświadczeniem zabezpieczany. Koniecznym jest również podanie, do wysokości jakiej kwoty odpowiedzialność ponosi dłużnik. Określenie zbyt niskiej kwoty może powodować po stronie wierzyciela również uszczerbek majątkowy, który będzie mógł być dochodzony w zwykłym postępowaniu rozpoznawczym. Opisana kwota powinna jasno wynikać z zabezpieczanego stosunku prawnego i nie być od tego stosunku prawnego oderwana.

Wierzyciel powinien także zwrócić uwagę na to, aby móc skorzystać z takiego aktu notarialnego wielokrotnie, a nie jednorazowo oraz aby termin na możliwe skorzystanie z oświadczenia dłużnika był odpowiednio długi również już po zakończeniu stosunku prawnego i aby termin ten dawał wierzycielowi swobodę, jeśli chodzi o dochodzenie swoich praw. Wierzyciel powinien również unikać wpisania dość skomplikowanych obowiązków do aktu notarialnego, które z założenia mogą mieć na celu utrudnienie wierzycielowi dochodzenia należności w uproszczonej formie np. konieczność wzywania dłużnika do zapłaty z podpisem notarialnie poświadczonym w określonym terminie i z określonym terminem na spełnienie świadczenia oraz wysłanie wezwania w określonej w akcie notarialnym formie połączone jeszcze z dołączeniem do sądu kilku egzemplarzy tak poświadczonych wezwań. Procedura dochodzenia należności od dłużnika powinna być maksymalnie prosta, a modelowo powinna zawierać jedynie oświadczenie dłużnika złożone z podpisem notarialnie poświadczonym, iż dłużnik nie wykonał swojego zobowiązania w terminie.

Ryzyka dla dłużnika

Po stronie dłużnika również możemy mieć do czynienia z pewnym ryzykiem, w szczególności bezprawnego wykorzystania przez wierzyciela oświadczenia dłużnika, gdy przykładowo dłużnik spełnił wcześniej swoje świadczenie. W przywołanym przypadku szczególnie należy uważać na składanie oświadczeń na duże kwoty pieniężne, gdyż nieuczciwy wierzyciel może celowo podać sądowi nieprawdziwe okoliczności we wniosku o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu, a dłużnik ze względu na charakterystykę postępowania klauzulowego może mieć znaczące trudności w podjęciu obrony. Takie ochronne działania dłużnika są często możliwe dopiero w momencie, gdy komornik sądowy już wyegzekwuje kwotę pieniężną.

Koszt odzyskiwania należności

W jednej ze spraw sądowych klient został pozwany o zapłatę „kosztów odzyskiwania należności”. O co w tej sprawie chodzi? I jakie szanse wygrania sporu ma pozwany?

Umowa między stronami

Strony wiązała umowa o roboty budowlane. Powód został zgłoszony inwestorowi jako podwykonawca pozwanego. Strony ustaliły, że po dokonanym odbiorze prac przez inwestora (gminę) płatność za wykonane prace przez powoda zostanie dokonana bezpośrednio przez inwestora. Powód jednak, zamiast zgłosić prace pozwanemu do odbioru, od razu wystawił na pozwanego fakturę. Powód był na bieżąco informowany, że pozwany czeka na odbiór wykonanych prac przez gminę oraz, że gmina zapłaci powodowi należne mu wynagrodzenie zaraz po odbiorach. Po dokonanym odbiorze płatność przez gminę została dokonana.

Umowa z firmą windykacyjną

Powód, mimo że był na bieżąco informowany o terminie odbiorów oraz terminie planowanej płatności przez gminę nie informując pozwanego, zawarł umowę z firmą windykacyjną o egzekucję wierzytelności. Powód wiedział, że płatność zostanie dokonana bezpośrednio przez gminę a nie przez pozwanego, po odbiorach i nie ma jakiegokolwiek zagrożenia, że powód nie otrzyma swego wynagrodzenia, gdyż płatnikiem jest organ samorządu publicznego.

Nawiązanie umowy z firmą windykacyjną zostało dokonane przez powoda niepotrzebnie, na jego koszt i ryzyko.

Podstawa roszczenia

Powód oparł swe roszczenie na art. 10 ust. 2 o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych („Oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.”). Na powodzie ciąży więc obowiązek wykazania podjęcia czynności windykacyjnych i wysokości związanych z tym kosztów.

Żądanie pozwu nie zostało przez powoda należycie udowodnione i uzasadnione. Roszczenie powoda miało więc w istocie charakter dowolny. Powód nie przedstawił żadnych wykazów, kalkulacji, dokumentacji, która świadczyłyby o tym, jakie czynności windykacyjne zostały przeprowadzone przez firmę windykacyjną. Brak dowodów w tym zakresie musi skutkować uznaniem, że roszczenie powoda nie da się zweryfikować a to powód winien udowodnić, że jego żądanie, przekraczające ustawowy ryczałt 100 euro jest uzasadnione, nie zaś dowolne. Samo przedłożenie jednego wezwania do zapłaty, sporządzonego przez firmę windykacyjną oraz wystawionej przez nią faktury jest niewystarczające. Kwota żądana od pozwanego musi być adekwatna do wykonanej pracy ponadstandardowej (która została określona w tej sprawie ryczałtowo przez ustawę na kwotę 100 euro).

Rokowanie w tej sprawie

Powód nie udowodnił, że należy mu się za zwrot kwoty przewyższającej równowartość 100 euro według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Z materiału dowodowego sprawy zaś nie wynika, aby firma windykacyjna przeprowadziła inne czynności poza sporządzeniem jednego nieskomplikowanego wezwania do zapłaty. To zbyt mało, aby uznać za uzasadnione żądanie wynagrodzenia w kwocie 9% wartości wierzytelności (w tej sprawie było to kilkanaście tysięcy złotych). To powód winien udowodnić, że żądanie przekraczające ustawowy ryczałt 100 euro jest uzasadnione, nie zaś dowolne. Wynagrodzenie ponadstandardowe żądane od pozwanego musi być adekwatne do wykonanej pracy. W zakresie standardu została zaś ona wyceniona ryczałtowo – na kwotę 100 euro. Dlatego też sąd oddalił powództwo, uznając je za nieudowodnione.