Tag: Umowa franchisingu

Umowa franchisingu jest umową „nienazwaną”, a więc nie uregulowaną szczegółowo w kodeksie cywilnym.

Taka umowa jest zawierana na podstawie swobody umów. Zgodnie z art. 353(1) k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, ale tak, aby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W praktyce, spotykane umowy franchisingu, prócz tego, że zawierają ogólne przepisy dotyczące np.: zawarcia umowy, wad oświadczeń woli lub też regulujące niewykonanie zobowiązań to są konstruowane jako umowy zawierające elementy takich umów nazwanych, jak: umowa sprzedaży, umowy dzierżawy lub umowy najmu. Zgodnie z uzasadnieniem do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2008 r. (sygn. akt V CSK 397/07) : “Treść umowy franchisingu, jako umowy nienazwanej, może zostać ukształtowana przez strony w granicach wyznaczonych art. 353(1) k.c. Nie sposób zatem wykluczyć, że znajdą się tam elementy charakterystyczne dla umowy dzierżawy, co będzie uzasadniać, w konkretnym stanie faktycznym, zastosowanie także art. 678 § 2 k.c. Musi to jednak być uzasadnione zarówno sformułowaniami zawartymi w umowie, jak i jej celem oraz zgodnym zamiarem stron“.

Umowa franchisingu może też być przygotowana z uwzględnieniem zasad zawartych w Europejskim Kodeksie Etyki Franczyzy.

Europejski Kodeks Etyki Franczyzy definiuje umowę franczyzy jako system sprzedaży towarów, usług lub technologii, polegający na ścisłej współpracy pomiędzy odrębnymi i niezależnymi przedsiębiorstwami, a więc pomiędzy franczyzodawcą oraz poszczególnymi franczyzobiorcami. Europejski Kodeks Etyki Franczyzy wskazuje, że franczyzobiorca otrzymuje od franczyzodawcy prawo do prowadzenia działalności zgodnie z jego koncepcją, która w podstawowym zakresie powinna zawierać: rozpoznawalną nazwę handlową, zarejestrowany znak towarowy, opisane w podręczniku zasady prowadzenia działalności franchisingowej (tzw. know-how), oraz zasady uzyskiwania przez franczyzobiorcę wsparcia handlowego i technicznego od franczyzodawcy.

W praktyce prawniczej umowa franchisingu polega na tym, że jedna strona, określana jako franczyzodawca zobowiązuje się do udostępnienia niezależnemu przedsiębiorcy, zwanemu jako franczyzobiorca prawa do odpłatnego korzystania z oznaczenia jego firmy, symboli, patentów, wynalazków, znaków towarowych, wzorów użytkowych i przemysłowych, doświadczenia i tajemnicy firmy, koncepcji i techniki prowadzenia określonej działalności gospodarczej z wykorzystaniem majątku franczyzobiorcy.

W umowie franchisingu muszą znaleźć się pewne stałe elementy. Przykładowo, w umowie franchisingu wskazuje się, że właścicielem znaku towarowego jest franczyzodawca a franczyzobiorca jest zobowiązany do oznaczenia prowadzonej sprzedaży towarów lub świadczenia usług tym znakiem oraz do płacenia określonych opłat za korzystanie z tego znaku towarowego.

Umowa franczyzowa zawsze powinna być zawarta w formie pisemnej, aby prawa i obowiązki były precyzyjnie ustalone pomiędzy stronami umowy franchisingu. Każda ze stron powinna mieć prawo do zaproponowania zmian w umowie oraz powinna mieć zagwarantowane prawo do jej wypowiedzenia. Umowa franchisingu może też zawierać postanowienia umożliwiające jednej ze stron rozwiązanie umowy bez zachowania terminu jej wypowiedzenia (np.: naruszenie przez franczyzodawcę obowiązków pomocy i wspierania franczyzobiorcy lub niepodjęcie określonej działalności marketingowej; nie uiszczanie opłat franchisingowych przez franczyzobiorcę).

Więcej o umowie franchisingu można przeczytać także: tu.

Foto dzięki uprzejmości: Sira Anamwong / freedigitalphotos.net